Hepsi birbirine benzeyen insanlardan daha çok korkarım ben, Adil. Nasıl her sabah aynı katılıkla, aynı inatla, aynı nefretle uyanılır? Hiç anlamam. Anlamadığım için korkarım. Balkonda kargalar kumrulaşır, petunyanın saksısı rüzgarda sallanır. Sistemin kenarlarına çarpıp yaralanan isteklerim sessiz, ayaklarıma dolanırlar. Korkmadan yaşamak isterim. Sürekli şekil değiştiren, en sevdiklerimizin kılığına giren bir düşmanlık mahalle aralarından, kitapçılardan, çakıyla çizilmiş sıralardan akıp giderken herkesin korkusuz yaşadığını ve sadece bir kere ölebildiğimizi hayal ederim. Ve defalarca sevebildiğimizi... Sonsuza kadar.
··
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.