Türkler ölüm bir zorunluluktur diyorlardı. Ama ne olursa insan, derin biçimde insani duygular taşır. Bilge Kağan kardeşi Kültigin'in ölümünden şu dokunaklı ifadeyle söz eder: "Gören gözlerim görmez, bilen aklım bilmez oldu. Evet, gözler yaşla, ruh ve yürek hıçkırıkla doluyor....." Ve oğlu da babasının mezar yazıtına şu sözleri kazımıştır: "Bilge Kağan göğe uçtu. Yaz gelince yukarıda, gökyüzünde gökkuşağı çıkınca, dağda maral kaçınca, seni düşünürüm...." Son olarak bir reisin sade ve umutsuz haykırışı uzun bir söylev kadar edebidir: "Savaşa gittin ve seni o zamandan beri görmedim, oğlum, aslanım!"
Sayfa 131 - undefinedKitabı okudu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.