O gece dar evimin mutfağında oturmuş bir bardak çay eşliğinde fazlasıyla tatlı ama acı anılarla dolu bir dilim reçelli ekmek yiyorum. Masanın üstündeki telefonum titremeye başladığında ekmeğimi yiyorum hala. Numaraya bakıyorum annem. "Nerdesin" diye soruyor, çocukken arkadaşımın evinden dönmekte geciktigimde kullandığı kaygılı bir tonla.
"Buradayım anne" diyorum boğuk bir sesle. "Varşova'daki evimizde."
Sayfa 142 - Siren yayınlarıKitabı okudu
··
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.