ilkgençlik bitti. muhtemelen soğukların başıydı o meş'um sonu. acaba insanın zihnini diri ve dinç mi tutuyor soğuk? zira çocukluk'ta, edindiğim kanaat şu: akıp giden sanki ben yaşıyormuşum gibi içine alan esinti tadında ki günler nasıl geçip gitti. şimdi o sesler ve hayatlardan arta kalan satırlara dizili semboller. bir deyiş misali: bir gün gelecek unutulduğun bile unutulacak. ilkgençlik, başlı başına bahar yelinin tolstoy'ça esin kaynağı. kıpır kıpır. karl ivanoviç'in dramı öyle sarmallıyor ki herkese pay var. ve yas bitiyor. hayat göveriyor. soyut düşünceler. kuşkuculuğunu bir çırpıda biçimlendiren felsefi çıkarsamaları ileri yıllara bir gönderme olmuş. baba tekrar tahta oturuyor. artık usta. kendi adıma, "çocukluk" ve "ilkgençlik" hislerin ifadesinin kültürle coğrafyayla ve etnisiteyle uzak yakın alakası yok. insan her yerde insan...

İlkgençlikLev Tolstoy · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20212,364 okunma

··

77 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.