Yine bir şair yine bir mektup silsilesi. Ama bunun sonu hepsinden farklı bir de acı. Güzel bir aşkın içindeyken belediye çukuruna düşüp iki gün sonra beyin kanamasından ölmek... hem de 36 yaşında...
Canımmmmm arkadaşım, bana bu sitenin en güzel armağanlarından biri, 
Meltek nin hediyesi bu kitap. Aynı satırları işaretlemişiz aynı dertlerde dertlenmişiz. Bu beni çok mutlu ediyor. Mektuplarimiz kitap kardesliğimiz hiç bitmesin :)
Muhteşem tespitime gelince bizim bu şairlerimiz niye hep zor olan kadınlara aşık olmuş bir türlü anlayamıyorum. Ya o dönemde bizimkilerin seveceği kadınlar çok azdı, herkes onlara aşıktı ya da bizimkilerin şairliği bu yönde:)
Ama şu cümleler insanın yüreğini yakmıyor mu ya;
" Saadetimin yalnız sana bağlı olduğuna inanıyorum. Canım sevgilim, tekrar ne zaman buluşacağız? Arzum, ümidim, zevkim, neşem, her şeyim sensin. Ancak senin yanında bahtiyar oluyorum. Hiç ayrılmadan yaşayacağımız gün gelmeyecek mi? Sen, bu arzumun ebedi olacağına inanmak istemiyorsun. Zannediyorsun ki günün birinde senden bıkabilirim. Senden bıkabilirsem Allah beni kahretsin. Ben bu hali üç beş günlük hissimin neticesi olarak söylemiyorum. Bu nice yıların tecrübesi. Sevdiğim, hoşlandığım, arzuladığım, güzel bulduğum, eşsiz şekilde güzel bulduğum tek kadın sensin. Hep senin yanında olmak, sonunda da senin yanında ölmek istiyorum. Bu sözlerimi mübalağa sanma. Duyduklarımı anlatamıyorum bile. Ben senin hayranın, esirinim. ..."
··
153 görüntüleme
Zor olan, hatta imkansız olan her zaman ilgi çekicidir. Orhan Veli de bence Nahit Hanım'da bu özellikleri sevmiş... Ayrıca başka bir kadın Orhan Veli'nin at yarışı kuponlarını gidip yatırır mıydı, hiç sanmıyorum :)
Kolay kadına aşık olsalardı şair olamazlardı sanırım. Evlenir 2 3 çocuk yapar emeklilik beklerdi. :)
Yav keski bu yaşta böyle aptal bir şekilde ölmeseydi de 5 çocuk yapıp çizgili pijamasiyla emekli emekli otursaydı
2 sonraki yanıtı göster
Yakmaz mıı hem de nasıl yakıyor. Kitabın ismi bile muhteşem değil mi yalnız? Yıllar önce yazdığım fakat yerine ulaşmayan şu cümleleri sana ithaf etmek istiyorum artık ki bence sana daha çok yakışacak; "Bir yaz gecesinde rastladım sana. Senden ziyade ruhuna. Öyle güzel bir ruh ile karşı karşıya kaldım ki uzun bir süre kurtulamadım bu şaşkınlıktan. Nasıl olurdu? Nasıl benzeyebilirdi bu kadar, bir ruh başka bir ruha? Aynı kitaplarda aynı cümlelerde dalıp gitmiştik belli ki. Oysaki dünyadan ziyade kafasının içinde yaşayan bir ben varım zannediyordum. Ah! Ne güzel anlarsın sen beni. Karanlık duvarlarımın senden başka penceresi yok tadında aydınlatıyorsun yalnızlığımı. Hiç görmediğim bir insan, nasıl olur da böyle yer edinebilir hayatımda? Bilmiyorum, çok zor bir soru bu. Cevaplayamayacağım birçok sorudan biri..."
Anammm benim orhan velim olur musun:)))
2 sonraki yanıtı göster
Huzur kitabı geldi aklıma. Hep aynı dert. İnsan aslında abartmaya çok müsait hep abartma peşinde. Sonuç genellikle hüsran oluyor. Varsın olsun ne diyelim. " bizim bu şairlerimiz niye hep zor olan kadınlara aşık olmuş bir türlü anlayamıyorum" bu işler böyle..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.