Çok güzel, neden diye sorgulamalarınızla hem içsel dünyaya yolculuk hem de toplumsal problemlere dair yorumlarınızla emek kokan, akıcı bir inceleme ile karşı karşıya kaldım. Yaşamımızı raya benzetmenizi de ayrıca çok beğendim. ^_^
''Sürekliliği olan fedakârlıkları mantık çerçevesinde değerlendiremeyeceğimizi düşünüyorum.'' bir insan neden sürekli fedakarlık yapar? Kendinden ödün mü verir yoksa kendinden mi verir bu ayrımı iyi yapabilmek gerçekten mühim. İnsan kendinden verirse beklentisiz huzurla yoluna devam eder ve verdiği şeyler ruhuna ve davranışlarına olumlu yansır lakin çoğumuzun hastalıklı hali karşılıklı beklentiyle çıkılan yolculuklarla ilerlemeye çalışıyor elbette o yolculukta kazalar, yaralar vuku buluyor. Fedakarlığında sınırı olmalı fazlalaşınca kişilik gelişimimizi kendimizi tanıyabilmemizi zora sokan bir durum haline gelir diye düşünüyorum.
'' 1-) Hayat yolculuğumuzda, bize eşlik etmiş bu insan ile geçirdiğimiz zamanları gülümseyerek ve iyi ki bize eşlik etmiş diyerek mi hatırlayacağız? '' ki bu durum olgunluğumuzun, içimizden geldiği, beklentisiz fedakarlığımızın bir sonucu olarak görüyorum.
Alıntınız bana bunları düşündürttü ve konu derinlemesine devam eder . ^_^
Bir de askerliğinizden sonraki yaşamınıza dair değişim isteminizde farklı deneyimlere yelken açacak cinsten. Hayırlısı olsun sizin için. Tekrardan teşekkür ediyorum bu dolu dolu, içten incelemeniz için efendim.