Betimleme, çok betimleme, daha çok betimleme... Yeni yeni açıldığım dünya edebidebiyatında, oldukça başarılı bir eser daha okuyup, değerli bir yazarla daha tanıştım. Tek bir eserle bir yazar ne kadar tanınabilirse o kadarlık bir tanışma. Daha önce okuduğum eserlerde bu kadar uzun cümleler ve betimlemelerle karşılaşmamıştım, bir sayfayı 5 - 6 cümleyle doldurmak gerçekten kafa karıştırıcı. İlk başlarda dengemi kaybetim nerdeyse, bir ara sayfanın ortalarına geldiğimde; akşam üstü yapılan 1.5 - 2 saatlik uykudan sonra oluşan algı bozukluğu gibi bir şey oldu. Ne okuduğumu, kahramanın kim olduğunu, hikayenin ne olduğunu falan hepsi gitmişti. Bir kaç sayfa geri gidip aralardan bazı cümleler okuyunca taşlar yerine oturmaya başladı. Neyseki karakter tanıtımları bittikten sonra bu kargaşa bir nevi bitti ama betimlemeler hala tam hız devam ediyordu, sonuna kadar da devam ettiler de. Kitap bir mektupla başlıyor ve cevap niteliğinde bir mekktupla bitiyor. Arda gecen zaman ise kahramanımızın kendi ağzından anlattığı hayatını okuyoruz. Öyle bir hayat ki düşman başına. Ne anneden ne abladan ne abiden hiç kimse sevmiyor bunu, hayatı acılarla dışlanmışlıkla geçiyor. Sonra bir şeyler oluyor ve kahramanımız şeytanın bacağını kırıyor. Ne olduğu kitapta yazıyor merak edenler açıp okuyabilirler. :) Kısacası etkileyici bir kitaptı. Çok dikkat gerektiren bir okuma, aksi takdirde kelimeleri birbirine bağlamakta çok zorlanabilirsiniz. İyi okumalar.