Tokatların ardı arkası kesilmeyen bir kitap, her satırında beyaz insanın kapital dünyasından yakınıyor aslında. Bilmiyor ki içine düştüğümüz bu kuyunun içinden çıkabilmemiz imkansız. Biraz toz pembe bakıp sert konuşuyor abimiz.
Oldukça güzel analizler var bu kitapta hepimizin bildiği lakin umursamamayı tercih ettiği analizler. Hepimizin yumuşak karnı olan mülkiyetçiliğe değiniyor “şey”siz yaşamaktansa, ölmek için ateş borusunu alnına dayayan insanlar vardır diyor sayfa 47’de. Hangimiz inkar edebilir bağlılıklarını. Sonrasında “benim” kelimesinde takılıp kalıyor “Papalagi’nin uykusu hiçbir zaman derinleşemez. Gündüz topladıkları gece uçup gitmesin diye uyanık olması gerekir çünkü. Ellerinin ve duyularının, “benim”lerinin en uç sınırına kadar uzanması lazımdır.” (sayfa 61) deyip tokat gibi hatırlatmalarına devam ediyor.
Kabile şefi hayattan zevk almak ve onun sunduklarının tadına varmaktan bahsediyor mesela güneşi gördüğümüzde hangimiz havanın sıcaklığından yakınmak yerine faydalanmaktan bahseder ki. Papalagi ürettiklerinin içinde boğuluyor. Papalagi biz beyaz insanlar oluyoruz, göğü delen adamlar.
Genel olarak kitaba baktığımızda farkındalık oluşturan, insanın gözünü kapadığı gerçekleri yüzüne çarpan bir kitap niteliğinde bunun yanı sıra kitaptan beklediğim bilgeliği, derinliği bulamadım ve bununla birlikte birazcık ön yargı hissettim. Sosyolojik açıdan önemli bir yere sahip olduğunu ve herkesin okuması gerektiğini düşünüyorum. :)
