Selamlar! Yine bir şeyler yazmadan es geçemeyeceğim bir kitap okudum dün gece. Ne olduğunu bilmeden, hakkında hiç bir şey okumadan aldığım ve beğendiğim öykülerin tadı bambaşka oluyor bende. Sayfaları hızla çevirirken "Buldum!" dedim. Tam ruhuma layık bir anlatım biçimi... Duvarlar olmadan, senli benli, bazen o bir başına, bazen de başka biri. Çevirip durdukça düşündüm, insanın kendi dili ne kadar zengin, ne kadar imkansız aynı dili konuşmadığın birini tam manasıyla anlamak. Rafların arasında görmediğimiz ne cevherler var meğer dedim kendi kendime, o anlattı ben içime başka başka şeyler anlattım. Yumru yumru oldu bir yerde boğazım, unutmamak için anılara sımsıkı tutunduğu belli birinden dinlemek geçmişi, ne paha biçilemez diye düşündüm. Gözleri görmeyen birinden mucizeyi anlasını beklemek ne zor, başkalarına bağımlı yaşarken Tanrı'nın seni gören gözlerle izlediğine inanmak ne mümkünsüz. Tanrı mandalina ağacından düştü ve kör mü oldu gerçekten? Masum bir çocuğun bir tüp şokokreme kandığı o sonu başından belli yumruklarımı sıkmama neden olan öykü peki? Neler anlattın sen bana. Neler anlattın ki ben böyle hüzünle, mutlulukla, kederle, şaşkınlıkla ve öfkeyle dolup bu kadar sakin kalabildim. Nasıl anlattın ki ne diyeceğimi bilemez oldum. Belki aynı şeyleri düşünmedik, sen yazarken anlatmak istediğin farklıydı, ben bambaşka bir şeyler anladım. Bir frekansta buluştu düşüncelerimiz, orada hayatı anlamaya bir adım yaklaştım. Belki herkesin okuduğunu okumak sosyalleşmek açısından iyi bir tercihtir, muhabbet imkanı verir. Yine de gizleri çözmekten, özel şeyleri bulmaktan, bulduğun güzellikleri bir çocuk şenliğiyle sevdiklerine sunmaktan daha güzel değildir. Eğer okumaya karar verirseniz bu öyküleri, siz de bana hislerinizden bahsedin olur mu?

Tanrı Mandalina Ağacına Tırmanıncaİrem Karabaş · Alakarga Sanat Yayınları · 201224 okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.