Mutluluktan yoksun olan birine mutluluk verdim.
Cebimde yoktu kalbimden
Elimde yoktu dilimden
Günümde yoktu, ömrümden verdim.
Sonucu ne olursa olsun, iyilik verdim.
Aldığım ne olursa olsun, tebessüm verdim.
Kendimi aldım, mutsuzluğun yerine verdim.
Şimdi bana verilen mutsuzluğu yaşıyorum.
Sorun değil, mutsuzluk.
İnsan yalnız da mutsuz olabilir.
Çünkü benim mutsuz olmak için sana ihtiyacım yok.
Aldığın mutluluk sana ne kadar yeter bilmem.
Ama verdiğin mutsuzluk bitecekmiş gibi değil. "Şimdi sana kim dedi ki mutluluk ver." Diye sızlanabilirsin.
Tıpkı yokluğunda sızlayan özlem duygum gibi.
"Tam da şimdi özlemek senin neyine." diyebilirsin.
Doğru dersin, benim ki özlemi aşalı çok oldu.
"Yalnızlık tercih edilemez bir gerçektir." Derler. Doğrumu derler bilmem ama,
Umutlarla savaşır.
Hayallerle savaşır.
En çokta kendiyle savaşır bu yalnızlık.
Gerçek olamayacak kadar boş olduğu için.
Sende savaşır ve kaçarsın.
Kaybetmekten korktuğun için.
Susmak yani, ağır bastığından.
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.