Zılli bir karanlığın tam ortasında, kimsesiz bir mekânın vustasında; kendisini, mazisini, herşeyini arkasında bırakmış bir garip, bir ağacın önünde el bağlamış, namaza duruyor. Kendi görmüyor ve bilmiyor belki, lakin bu kara gece onunla aydınlanıyor. Semada yıldızlar gıpta ile bakıyor ona. Kuşlar susuyor, rüzgar duruluyor, ağaç yapraklarını tutuyor düşmesin diye. Gecenin en kara vaktinde ve bir sahranin ortasında, bir garip yolcu, en kimsesiz olduğu anda, Kimse'sinin (c.c) huzuruna varıyor.
··
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.