Bilinmeze doğru gidiyorlardı; artlarında ocaklarını, yıllar, yüzyıllar boyu yaşamış oldukları yuvalarinı; kanları ve terleriyle sulayıp yetiştirdikleri, hafizalarının bin bir bağıyla bağli oldukları, kutsal kabul ettikleri tarlalarını, bahçelerini bırakmışlardı. İşte bütün bunları terk etmeye mecbur edilirken ruhlari ağırlaşmıştı. Bir ölümün verdiği acıyla, toprağı, hayatı seven insanın kederiyle çıkıyorlardı dağa, fakat aynı zamanda onurlarina leke sürmemek, kölelik boyunduruğundan ruhlarını kurtarmak için böylesine büyük bir fedakarlik yapmaları gerektiğini de biliyorlardı; sonu ölüm olabilirdi fakat en azından sevgili dağlarının doruklarında, başları dik, ellerinde silahlarıyla ölürlerdi.
Sayfa 37 - Aras yay.Kitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.