Kimsesiz kalmışım gibi. O çok sevdiğim yalnızlığım, tek başınalığım - her neyse işte- içimi ürpertiyor. Karnımdan göğüs boşluğuma, oradan genzime bir şey sızıyor. İçimin buzu eriyor diyeceğim, değil, erimeden yayılıyor, yayıldıkça taşlaşıyor. Yalnızlıkla baş edilir, nedir işte, zaman geçer insan değişir, ama bu başka, zamanın geçeceğinden emin değilim. Yok, yalnızlık değil bu. Evden çıkarken aklımın ucunu kemiren şey kendine yer yapıp yerleşiyor. Bu kuntluk onun işi. Koyu gölgesi düşüyor her şeye - denize bile- zamanı durduran da o; bu ıssızlık onun gölgesi.
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.