NEDAMET
Ben bu hayat yolunda bahta kırgın çilekeş
Yürürken ağır aksak, gayemi unutmuşum
Kalp denilen mabedim zindan duvarına eş
Ruhumu bir yokluğun varında uyutmuşum
Bahtın yükü mümine gam değilmiş bilmedim
İmanım dimdik derken tam eğilmiş bilmedim
Sırça saray zannettim bu köhnemiş yapıyı
Nefis denen bilgenin cehaletine kandım
Kapı kapı gezerken