Yavuz: Ardına bakma mecnun? Mecnun: Kader mi almaya geldi beni benden? Yavuz: Bunu bir daha sorma Mecnun? Mecnun: Neden at mı var arkamda? Leyla ile Mecnun öyle bi serüven ki sizi pamuklara değil de Erdal Abi’nin bıyıklarına sarıp sarmalıyor. Amma nasıl sarmak etkisinden çıkılmıyor. Bi’ süre yollarda fiççiçu fiççiçu yürüyorsunuz, kendi kendinize konuşmaya başlıyorsunuz. Gündelik hayatta yapılan klişelere tahammülünüz kalmıyor, klişepsi nöbetleri geçiriyorsunuz. Bulutlara bakıp at görüyorsunuz. Ayrıca doğaüstü olaylara inanıyorsunuz artık; yerin dibine girmeye, bi’ temasın kıyametler koparmasına, rüyadaki Aksakallı Dede ile koyun koyuna yatabilme ihtimaline... Sokakta, karşınıza her kapıyı açan Yavuz Abi kucağında kocaman televizyonla çıkacakmış gibi bi’ hisle yürüyorsunuz, led ya da lcd ama ha tüplü olsa elinde patlar... Kireçburnu sakinleri olaylar gerçekleşirken anlam yüklemeye çalışmayıp anın tadını çıkaran insanlar. Sonrasında idrak ediyorlar meseleleri. :) Misal -hırsız demeyelim çok ayıp- performans sanatçısı Yavuz Abimizin televizyonu almak için girdiği evin sakinleriyle televizyon izlemişliği vardır. Bundan yıllaar yıllar evvel başladı benim serüvenim de. Final yaptığını da gördük her şeyin bi’ kurgu olduğunu da. Lakin bağlılığımızdan zerre kaybetmedik. Kitabın çıktığını görünce hiç düşünmeden okumaya başladım çünkü emindim beni neyin beklediğinden. Dizinin yeni bi’ bölümü değil de filmi çıkmış gibiydi ve senaryoyu okudum sanki. Kafamın içinde filmin galası vardı. Kahkahası yerindeydi tabii yine. Düşününce, kahkahalar buruldu hüzne dönüştü. Bu kez sondu çünkü biliyorum. Ama olsun biz yine de o gemiyi beklemeye devam ederiz. Canım Kireçburnu ya. Tüm mahalleye sarılasım var. Dipnot: Kitapta küfür olması beni bir miktar rahatsız etti. Bildiğimiz LM küfürlerinden değildi, gerçek hayatın pis kelimelerindendi çünkü. i.hizliresim.com/JQPZyJ.png