Bir adam oturuyor, tek başına, bir hücrede.
Bir elinde taş, diğerinde bir dikiş iğnesi.
İğnenin ucuyla taşı oyuyor.
Bir adı kazıyor.
Her gün, taşı yontarak bu adı kazıyor. Hapiste aklını kaçırmasını önlüyor bu.
O ad Maryam. Henüz doğmuş ve onun yanında olamayışını gidersin diye, günün birinde verebilmek umuduyla adam ona bir hediye yapıyor.
Bu taşı hapishanenin avlusunda bulmuş, küçük bir dikiş iğnesi çalmayı da başarmış.
Yalnızca birkaç günlük olan ve önünde koca bir yaşam bulunan bu bebeğe onu düşündüğünü söyleme biçimi bu.
Sayfa 15
·
7 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.