Adını gördüğümde hemen okumak istediğim ancak hayal kırıklığına uğradığım bir kitap oldu.
Karakterin duygu ve düşüncelerinin yetersiz olduğunu düşünüyorum. Anlamsız ve boş yerlere fazla vakit ayrılmış. Şu başlığa sahip bir kitabı Zweig yazsaydı sanırım 10 puan verirdim.
Ayrıca yazarın adalet kavramı hakkında aşırı haksız olduğunu da düşünüyorum. Tek taraflı düşünmüş. Mahkûmun ailesinin zor durumda kalacağını ve bunun adaletsizlik olduğunu söylemiş. Peki mağdur aile? Ayrıca idam zorunlu değil, bir seçenek şeklinde sunulmuş ve kendisi ölmeyi seçmiş. Ve gerçekten de suç içlemiş, haksız yere falan değil yani. Buna rağmen adaletsizlikten bahsetmesi bence çok saçma. Karakterin bu görüşüyle inanılmaz bir soğuma ve önyargı oluştu. Bu da empatiyi zorlaştırdı. Ölsün de kurtulayım dedim resmen.
Bu kitabın klasik olması da beni şaşırttı. Görüş ayrılığını geçtim, kitaptaki dil de çok hoşuma gitmedi. Bazen, bazı kitapların sırf politik ve sosyal mesajlar içerdiği için klasiklere alındığını düşünmeden edemiyorum. Bu kitap sağolsun, klasikleri de seçerek okuyacağız artık.
