Kasım yorumladı.
Gençlik, Anılar, Dayak...
Biraz kafamızı dağıtalım mi? Gündem karışık, insanlar stresli, ekonomi.... seçimler...vatan haini!... “şu”cu-“bu”cu... ohooo say say bitmez! İşte bunlardan sebep, nasılsa iş olacağına varır deyip olacağına varmışlardan söz edelim biraz. Son zamanlarda çok güzel öykü denemeleri okuduk sitede ya hep hüzünlendik, bakalım gülümseyebilecek miyiz?
Siz
··
252 views
Featured Comment
Abi sen hiç Zaza kafası yedin mi? Aman hiç yeme. Ben Zazayım. Zazaların kafası çok serttir, içine bir şey girmez," derler. Biraz da haklılar. Bendeki inat keçide yok. O inat yüzünden mi, kafan taş gibi sert çözmüş değilim. Çocukken bana "çıto" derlerdi. Kafası sert ve biraz büyük olanlara bizim buralarda "çıto" derler. Benim kafa atmam da meşhur. Ne yumruk ne tekme salt kafa kullanırdım. Neyse, kardeşimi vurmuştular. Ağlayarak yanıma geldi, kardeşimde benden 3,5 yaş küçük. "Gel, o çocuğu göster, sonra da git, " dedim. Benimle beraber kaç kuzenim geldi, öyle mahalleyi basmaya gittik. Çocuklar bir yığın. Bize "ilk darbeyi sen vur, korkarlar," dediler. Gerçekten de işe yaradı. Çocuğa üst üste üç tane kafa vurdum. Çocuğun mahalle arkadaşlarının birçoğu kaçtı; geri kalanı da dayak yedi. Neyse, kavga bitti; eve döndük. İki hafta sonra o mahalleye gittim, teyzemlere. Bir baktım ki mahallenin çocukları etrafımda çember kurdu. Biri konuşuyordu benimle, bende onu dinliyorum. Bir baktım ki burnuma bir darbe geldi. Kafamı tutup, kendimi yere attım. Vicdansızlar öyle vurdu ki, 2 hafta evden çıkamadım. Öcü mü almaz mıyım! İyileştikten iki hafta sonra tekrar o mahalleye gittim. Kimse yoktu, bir sıkıntı yaşanmadı. Asansör aşağıya doğru geliyor, çağırmama gerek yok. Asansörün içinde kim çıksın, dersin. O çocuklardan biri. İçeriye atıp asansörü 5. kata çektim, sonra da "stop" düğmesine bastım. Sonra üst üste kafa atmaya başladım. Öyle kafa attım ki, üstüm kan içinde kaldı. Çocuğu aşağıya indirip, eve doğru koştum. O günden sonra, bizim apartmanla o mahallenin çocukları birbirine düşman kesildi. Ne onlar bizim mahalleye girebiliyor ne de biz onların mahallesine. :) Bu yorumu da yaşadığım mahallenin kıraathanesinde yazıyorum. Ah, çocukluk...
Teşekkür ederim, abi. Bak, nerelere götürdün. Eksik olma. Sağ ol, abi. :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Hay Allah, dayak ha! Şimdilerde nasıl bilmem ama, bizim zamanımızda da ve özellikle yaşadığımız semtlerde çok modaydı. Moda olunca uyuyorduk biz de. Çok biriktirdim ben de, sonra satıp ticarete girdim. Sermaye yanlış olunca battık tabii:)))
Senin demirci ustası ticarette de ustaymış ya. :))) Ben şeyi anlayamadım, şu taze manda bokunun betona yapışmasını. Allah yüzüne bakmış da seni mindere yapıştırmışlar :))))))
Yine eskilere götürdün Muzafferim, kalemine sağlık.
Abi onun iki metreden betona düşmesini düşün yayılmasını da pek tabi. Elin kızı bir savurmayan adamı öyle yapıştırıp yayıyo mindere.
Şairin dediği gibi, bir kalbiniz vardır onu tanıyınız. Tanıyınız ki yaşayalım bir ömür insan kalarak. Kalbi güzel okur arkadaşım, mutlu ettiniz. Hem de öyle, böyle değil kahkaha atarcasına...
Kendimi bildim bileli aksiyonu bol ister dizi olsun, ister film seyretmeye bayılırım. Malum o yıllar, karate furyası bizim evi de sarmıştı. Biz iki kardeşiz. Benden üç yaş büyük bir abim var. Abim kursa yazılarak, bir zaman sonra siyah kuşağa geçti. O zamanlar abisine gıpta ile bakan, beni bir görseniz!... Akla zarar. Bir heves, bir istek ki sormayın. Olmaz, böyle şey... Kıvıra kıvıra abimin giysilerini giymeler mi, istemezsiniz yoksa o siyah kemeri üç dört defa belime dolamalar mı! Boy yok, endam yok! Kısacası ufak tefek, çelimsiz bir varlık. Karate öğrense ne olur, öğrenmese ne olur, dedirten cinsten. Ama ben öğrenmesem olur mu, olmaz tabii... İllaki ben de öğreneceğim.
Dedim ki, aileme ben de kursa gitmek istiyorum. Ama, beni takan yok! Bir ağıt yaktım ki, hem de ne ağıt. Mahalle çınladı. Ama yok, gene kimse tınlamadı. Bir gün artık ağlamaktan gözlerim şişmiş, zavallı rahmetli babam, " Kızım sen yapamazsın, zorlu çalışmanın (Abimden aşina oldukları için, biliyorlar. ) üstesinden kalkamazsın, hem hadi kalktın diyelim, mesafe de çok uzak (Evimiz ile kursun arası otuz km.) abin gibi sen her gün o yola tahammül edemezsin." dedi ve son noktayı koydu. Böylece benim karate öğrenme hayalim de, başlamadan ulaşım engeline takılarak son bulmuş oldu.
Sevgili eşiniz ve biricik kızınızla mutluluğunuz daim olsun, Muzaffer Bey.
Selam ve kucak dolusu sevgilerimle...
Teşekkür ederim Hocam, estağfurullah efendim, azıcık gülelim diye şeettim. :)) iyi ki varsınız efendim.
1 next answer
Hocam yazlıklarınızı ara ara gelip okuyorum yazdıklarınızdan tecrübe akıyor ben 2000 den sonra dünyayı anlamaya başladım ama eminim ki yazının içindeki çoğu duyguları hepimiz yaşamışızdır kendi aile büyüklerimin anılarını heyecanla dinlediğim günlerdeki gibi okudum yazınızı. Çok güzel. Ellerinize sağlık. Başka anılarınızda mutlaka vardır elbette. Vakti gelince aynı burda olduğu dinlemek isteriz. :)
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.