Eski Yunanlar gökyüzünde yıldızlardan farklı hareket eden ışıklı yedi gökcismi saptamışlar ve adlarını da kendi mitolojilerinden vermişlerdi: Selene (Ay), Helios (Güneş), Hermes (Merkür), Afrodit (Venüs), Ares (Mars), Zeus (Jüpiter) ve Kronos (Satürn). Bunlara genel olarak “gezgin” anlamına gelen planet diyorlardı. Dünya, o dönemin inanışına göre Evren’in merkezi olduğundan, bir “gezgin” olarak kabul edilmiyordu.