Kalemin kıpırdandığına bakmayın, istemsizce parmaklarımın arasında dans ederken hislerim içimde depremler yaratıyor. Depremlerin sarsıntılarıyla ruhum sancıyor. Gözlerimi bir Ankara ayazı değmiş gibi keskin, şiddetli bir yanık kaplıyor. Gözyaşının ilk aktığı göz sol göz derler. Neye nasıl dayanarak böyle dediler bilmiyorum ama benim iki gözüm birden sulusepken bir yağmura gebeleşiyor. Okuduğum kitapların satırlarında benden ve hayatımdan izler bulunca oturup saatlerce onu düşünür, içimdeki hisler neydi ki, nasıldı ki diye kendimi sorgularım. Ne zaman bir kitabın içinde kanser kelimesini okusam içimde bir yerler cız eder. Sızladığı noktada oturup bir çocuk gibi ağlarım. Çünkü elimden gelen bir şey yok. Sadece moral verebilmekten başka. Hani içimizde ukdelerin biriktiği anlar olur da bir vakit geçtikten sonra 'hep sonradan' deriz ya, işte o kısmı can yakıcı. Aklıma gelenler, gönlümden çekip gidenler, hayatımdan yok olup gidenler. Hep sonradan kıymetlerini bilirim belki. Ya da hep sonradan anımsarım çaresini. Çare neydi ki? Neye yarardı? İçimde depremlerin kıpraştığı bu fay hattında nasıl da kesici bir yara almışım meğer. Hep Sonradan'ı okuyunca anladım. İçine düştüğüm Hep Sonradan bitti ama nasıl bitti, niçin bitti? Anlamıyorum. Anladığım tek şey, bana anımsattı gözlerinden damlaların süzüldüğü bir anneyi. Çaresizliğini, çocuklarının içinde yalnızlığını... Anlatacak çok şey var aslında. Evet anlatacak çok şey var da şu kitap beni aldı, 10 senelik mücadeleme götürdü. Annemi anımsattı. Kanserle mücadelesini, çırpınışını... Rabbim annemi benden önce yanına almasın. Dayanamam. Kitap hakkında bir şey yazamayacağım. Bilgi vermek isterdim ama gücüm yok. Sadece şunu söylemek istiyorum: Bu kitapta aşk da var, anne de var. Herkes payına düşeni alsın. Ben payıma düşeni aldım. İçimdeki depremler tekrar coştu.

Hep SonradanEzgi Durmuş · Destek Yayınları · 2017292 okunma

·

12 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.