Geçen aylarda dershaneden çıkıp eve yürüyordum, hava da kararmış, bir çocuk elinde kendinden ağır poşetler taşıyordu daha doğrusu taşıyamıyordu. 'Yardım edeyim evine kadar, poşetler ağır.' dedim. Korku gözlerinden aktı, istemedi, hayır hayr dedi, hızla uzaklaşmaya başladı. Eve daha kısa yoldan gitmek için olacak ki tarlaya saptı, arkasından seslendim ben de 'yavaş git karanlık düşersin' diye. İki de bir arkasına bakıp bakıp yürüyordu. Ben de korktuğunu anlamıştım da bir yandan da düşerse diye de yavaş yavaş yürüyordum. Sitesine gidene kadar gözüm üstünde yavaş yavaş yürüdüm. Bir yandan sevinmedim değil, tanımadığı insanlardan uzak durması gerektiğini söylemiştir annesi, sözünü dinliyor. Bir yandan üzüldüm işte. Yazınızı görünce anlatmak istedim. Son kısmı destekler nitelikte. İyi akşamlar.