Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.27
Gönderi
144 syf.
3/10 puan verdi
Karanlıkta Sabah Kuşları, 1997 yılında basılmış ve Ahmet Altan’ın denemelerinden oluşan bir kitap. Ve yine, kütüphanemin kıyısında köşesinde bulduğum, kim tarafından satın alındığı ve kütüphaneme sıkıştırıldığı belli olmayan kitaplardan..
Aslında bu kitabın incelemesini yapmayı düşünmüyordum, sonuçta bir deneme kitabı. Deneme dediğimiz şey ise adı üstünde; yazarın, küçük fikirlerden ya da sözlerden ya da yaşanmışlıklardan doğan düşüncelerini okuyucuya aktarmayı “deneyen” bir yazım türü. Ahmet ALTAN’ın kitabı da bu türün hakkını verenlerden. Kitapla ilgili ayrıntılı bir inceleme görmediğim için, analitik bir şekilde, kendi aldığım notları da göz önünde bulundurarak biraz öznel biraz nesnel bir değerlendirme yapmaya çalışacağım. Dolayısıyla SÜRPRİZ KAÇIRANLAR olacaktır, çokça DİKKAT!
Öncelikle, bir yazarın dilinin anlaşılırlığı, imla kurallarına ve yazım kurallarına uyması, sırf cümlem afili gözüksün diye değişik değişik ancak anlatmak isteneni anlatmayan kelimelerden uzak durması benim için çok önemli. Ve Ahmet ALTAN Türkçe’yi düzgün kullanan, anlatmak istediğini çok iyi ifade eden yazarlardan. Kitapta, yabancı kelimelerin kullanımı da dahil olmak üzere, dilbilgisi kurallarına uymayan hiçbir şey görmedim. Bu da kitabı kolay okunur ve kolay anlaşılır hale getiriyor. Ayrıca denemeler ne çok uzun ne çok kısa, tam deneme tadında.
İkinci olarak, deneme yazarın düşüncelerini ifade eden bir yazım türü olduğundan, yazarın aşka, siyasete, hayata, dünyaya, diğer insanlara, şehvete, sevgiye, doğaya, dine karşı olan düşüncelerini ayan beyan bir şekilde görebiliyorsunuz. En çok gözüme çarpan ve yazarın bahsetmekten en çok hoşlandığı konular fikrimce iki tane: Biri şehvete dayalı aşk ve öteki siyasi görüş. Bu kitapta da yoğunluk bu iki konu üzerinde.
Üçüncü olarak, denemelerde eeeeennn sevdiğim yönlerden biridir aynı zamanda, yazar çok fazla referans kitap ve film kullanmış. Şu filmdeki/kitaptaki şu karakter, şu filmdeki/kitaptaki şu olay diye başlayarak düşüncelerini okuyucuların gözünde canlandırmayı, belki de biraz, (ki bu tamamen benim fikrimdir), kendisinin ne kadar çok şey okuduğunu ve izlediğini göstermeyi amaçlayarak bol bol kitap, film ve karakter ismi kullanmış. (Özellikle “Hayal”, “Küçük İşaretlerin Sihri”, “Denizaltı” isimli denemelerinde bunu, hafif yanık bir ukalalık kokusuyla, hissettim). Bu film ve kitaplara ait, kendimce bir liste çıkardım ve aşağıya ekleyeceğim.
Listeye geçmeden önce, en beğendiğim denemelerin Aşk Çıplak Gezer, Sıradan Cümleler, Çok Mu İçtensiniz ve Aldatabilen Kadın olduğunu söylüyor ve kitaba düşük not vermemin sebeplerinden bahsetmek istiyorum.
İlk olarak, kitapta kendime ait çok fazla şey bulamadım. Yazarın bazı fikirlerine ısınamadım. Bazı denemelerinde böyle, nasıl diyeyim, “yanlışa olan algıyı değiştirme” amacı hissettim. Bazı denemeleri ise konu bakımından çok hafif geldi. Belki yaşla alakalıdır bilemiyorum ama “bunu hiç böyle düşünmemiştim” dediğim yerlerin sayısı parmakla sayılır. Hı, her deneme kitabı böyle mi yapmalıdır, orası tartışılabilir. Ama benim iyi bir deneme kitabından beklediğim budur.
Sonra, yine denemelerin bazılarında; yazarın kendisinin etraftaki insanlardan ayrı/farklı bir yerde olduğunu, ne kadar çok şey bildiğini, ne kadar farklı düşündüğünü ispatlama çabasına girdiğini düşünüyorum. Belki yazarlar böyle olmalıdır, emin değilim, ama ben yazarın bu ispat ve aykırı durma çabasını sevmedim. Çünkü bana göre çok okuyan adam çok bilmeli, çok bildikçe olgunlaşmalı ve dolu bir başak gibi başını eğerek mütevazılaşmalıdır.
Ve yine, bazı denemelerinde yazarın kasıldığını ve kendine ait hisleri yazmadığını hissettim. O göstermeye çalıştığı romantik, duygusal, olgun, bilgili adam imajı oluşmadı bende. Hani bazen popüler bir düşünce olur, bir “his” olur da herkes ondan bahseder ya; bazı denemelerinde öyle bir şey var. O an bu popüler, bu konuşulur, dolayısıyla bu okunulur, böyle düşünen/aykırı düşünen, böyle yaşayan/aykırı yaşayan adam okunur mantığı var sanki. Sanki diyorum, çünkü bu vardığım tamamen öznel bir kanı.
Sondan bir önce olarak, kitaba neden en basit denemelerinden birinin adını verdiği konusu muamma. Hem dikkat çekici bir isim değil, hem de kitabın içerisindeki en iyi deneme değil. Neden Ahmet ALTAN, neden?
Ve şükürler olsun ki son cümlemle saygılarımı iletiyor, denemelerin en iyi yanlarından biri olan listeyi aşağıda sunuyorum:
-1996 yapımı Shine filmi,
-Hemingway’in Beyaz Fil Tepeleri adlı kitabı,
-Siyah Gözler/Dark Eyes adlı film, (Marcello adlı bir baş karakter var ve yazar şu şekilde ifade ediyor bu filmdeki bir sahneyi: “fırtınalardan örselenerek çıkmış ve örselenmiş yanını hep örtmeye çalışmış erkeklerin içini elemle kavuracak kısacık bir sahne”)
-Katherine Mansfield’ın Bir Hüzün Güncesi adlı kitabı,
-Lermontov’un Zamanımızın Bir Kahramanı adlı kitabı,
-Kessel’in Gündüz Güzeli adlı kitabı,
-Pierre Louys’un Kadın ve Kuklası adlı kitabı,
-Shadowlands adlı film,
-Alain Fournier’in Adsız Köşk adlı kitabı,
-Monte Kristo’nun Üç Silahşörler adlı kitabı,
-Alphonse Daudet’in Pazartesi Hikayeleri adlı kitabı,
-Roger Vaillant’ın Kanun adlı kitabı, (en merak ettiklerim arasında)
-Kan ve Kum isimli film ve kitap,
-Hemingway’in Güneş de Doğar adlı kitabı,
-Çiğdem Anat’ın Aklım Nereye Gidiyor, Ellerim Nereye adlı kitabı.
··
121 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.