Cengiz Aytmatov’un Nihal Atsız hakkında “Bozkırda doğmuş olan ben bile, bozkır hayatını, hiç bozkır görmemiş Hüseyin Nihâl Atsız kadar canlı anlatamazdım.” sözü bile Nihal Atsız’ın bu kitabını övmek için bir neden aslında. Bozkurtların her satırını, her sayfasını okudukça ata topraklarına duyulan hasret artıyor. Hayallerinizde kurduğunuz ata topraklarına bir an evvel gitme arzunuz artıyor, artıyor... Bozkırıma gitsem de bir otağ kurup yaşasam, atımla gezintiye çıksam, kuş, geyik avlasam, bozkırımın esen o tılsımlı rüzgarı yüzüme çarpsa... Kitabı okurken okumadım, yaşadım. Hayallerimi gördüm, hissettim, kokladım, onlara dokundum... Sayfaları çevirdikçe kâh Yamtar olup doymak bilmedim, kâh Gök Börü olup görmesem de hissettim, kâh Ay Hanım olup Urungu'ya gönlümü kaptırdım, kâh Urungu olup tegin olduğumu herkesten gizledim. İşbara Alp oldum, yağıya korku saldım. Yüzbaşı Sançar oldum, ciddiliğimi asla bozmadım ama yeri geldiğinde de kahkaha atmaktan kendimi alamadım. Yumru oldum. Yağmur oldum. Üç Oğul oldum. Kür Şad ve kırk arkadaşı oldum. Hepsinde de Türk olmanın bilincindeydim. Kür Şad olabilir miydim, onun kadar inançlı mıydım? Evet, Kür Şad olabilirdim, oldum. Kür Şad kadar Türk milletinin yeniden şaha kalkacağına inanıyordum. Attığım her ok Türk milletinin yeniden dirilmesi içindi. Bögü Alp kadar biliyordum ki Türk milleti ayaklanacaktı. Bodunun kurtulacağına, bin üç yüz yıllık ölümden sonra dirileceğimize, acunun batımına kadar adlarının gönüllerde kalacağına Bögü Alp kadar emindim. Kutluk Şad ile Türk milletini ayaklandırdık. Bilge Tonyukuk'un yanında milletime zarar gelmemesi için bilgeliğimi konuşturdum. Urungu olup âşık oldum. Taçam olup konuşamadım. Ama en önemlisi Türk olmanının gururunu, mutluluğunu damarlarımdaki her kana kadad hissettim. Ve... Son olarak Binbaşı Pars olup ata toprağıma dönmek istedim, dönüyordum da. Ötüken'e varmak üzereydim. Binbaşı Pars önde gidiyor ben hızla onu takip ediyordum. O Ötüken'e vardı, doğduğu topraklara, ata yurduna vardı, özlemini giderdi. Ben mi? Ben yarı yolda kaldım. Gitmek istedim gidemedim. Ötüken'e, bozkırıma, ata yurduma varamadım. İşte o an kitabın sonuna geldiğimi anladım. Son cümleyi okuduğum an ata yurt hayalim ve özlem duygum ile tekrar baş başka kaldım... "Delinse yer; çökse gök,yansa, kül olsa dört yan, Yüce dileğe doğru yine yürürüz yayan. Yıldırımdan, tipiden, kasırgadan yılmayan; Ölümlerle eğlenen tunç yürekli Türkleriz!"

BozkurtlarHüseyin Nihal Atsız · Ötüken Neşriyat · 202014,4bin okunma

··

17 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Ayşe