Şifa Şiiri (Ya da Hasta Şairlerin Kendilerini Avutmaları)
Ağzından,
Ey zaman! Sen salya sümük cadı, öyle olsun,
Damlatırsın yavaşça saatleri art arda pek yaman.
Boşuna, tüm tiksintim sana, haykırır durursun:
"Lanet, lanet olsun uçurumuna, her zaman,
Sonsuzluğun!"
Dünya - taştan:
Bu kızgın boğa - çığlıkları sağır, bir çile,
Uçan hançerleriyle yazıyor, acı, baştan
Durmadan, durmadan, kemiklerimin içine;
"Dünya fettan,
Ahmaklağımdan geliyor işte bu inleme!"
Aksın afyonlar aksın, durmasın öyle!
Ey ateş! Zehirle beynimi benim, kurusun!
Sen nicedir elimi, kafamı sınıyorsun.
Ne soruyorsun? Ne? "Nedir ödülü"? Nedir, ne?
Ha o, orospuya lanet olsun, lanet olsun!
Onun beni küçük, küçücük görmesine!
Hayır! Geri dön! Kal burada! İçim yanıyor!
Bak duyuyorum yağmuru, soğuk dışarısı -
Yumuşacık şefkatle seni okşayayım mı?
Al bak altın: Nasıl da parlıyor! -
Sen mutluluk musun? Sana herkes öyle diyor.
Sen, ateşim, seni şimdi ah! Kutsayayım mı?
Açılır ardına kadar kapı birdenbire!
Yağmur serpilir, yayılıverir yatağıma:
Rüzgar söndürür ışığı - dert üşüşür eve!
Yüz şiiri olmayan var mı aranızda?
Hiç kuşku yok, söylüyor, söylüyorum bir daha:
Vay haline onun, vay haline, vay haline!
Sayfa 181Kitabı okudu
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.