Öykü okumayı beceremediğimi daha önce söylemiş miydim? Ben yine de söyleyeyim. Kazuo Ishiguro'nun romanlarındaki o büyülü ve zengin anlatıma aldanarak öykü kitabını okumak istedim. Ama kitabın hakkını veremedim sanırım. Çünkü bir haftadan fazla oldu, bu kitabı elime alalı. Henüz yeni bitirdim. Anlatımı yoğun öyküleri arasında kimi zaman adapte olmakta zorluk çektim. Kimi zaman koptum. Kitaba sözüm yok da tek eleştirim kendime. Bundan sonra öykü kitaplarını bir çırpıda okuyup bitireceğim. Genel anlamda öyküleri beğendim. Aynı romanlarındaki gibi yoğun, süslü ve büyülü üslubu yine vardı. Yine de öykü türünde olduğu için elbet eksik bir husus vardır. Ben bunu çözemedim. Yahut çözdüm de 'gereksiz detayları' yakalamış olabilirim, eksiklik açısından. Ya da fazlalık mı demeliydim. Kazuo Ishiguro, bir Uzakdoğulu olsa da öykülerinde mekan olarak Avrupa şehirlerini ele alıp; sosyal, kültürel, siyasal yorumlar katmış. Önünde sonunda müziğe, müziğe gönül vermiş insanlara, müziğin hayatımızdaki yerine, gerekliliğine değinip bir kenara koymuş. Öykülerinde ünlü sanatçılar, amatörce enstrüman çalanlar, şarkılar, notalar ve günbatımı ahenkle dans ediyor. Ön kapağında 'müziğe ve günbatımına dair öyküler' diyerek betimlemiş kitabını. Belirttiğim gibi tüm öykülerin hepsinde müzik var, fakat bununla da kalmayıp mekanın yanı sıra zamana da yer vermiş. Özellikle öykü kurgusunun gidişatında günbatımının, rengini, kokusunu, biçimini hissettiriyor. Tüm bunlar şöyle dursun, en güzel yanı da insan ilişkilerinin elle tutulur bir biçimde belirginleşerek hayatın idame etmesini tembihliyor. Kazuo Ishiguro'nun kalemini seven biri olarak öykü kitabının hakkını veremesem de içinde yer alan beş öyküden özellikle Aşk Şarkıcısı ve Noktürn öyküsünü çok sevdim.

Noktürnler - Müziğe ve Günbatımına Dair ÖykülerKazuo Ishiguro · Yapı Kredi Yayınları · 2017473 okunma

·

37 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.