Gençlik Düşü yazarın ilk romanı Kenarda’da da başlayan “yürüyüş”ün devam ettiğini, muhtemelen yeni okumaya başladığım üçüncü romanı Son Adım’da da bunun süreceğini düşündürüyor... Çok memnunum Ayhan Geçgin’in beni çıkardığı bu “yürüyüş”ten, “varoluş”un içindeki “boşluk”ta düşe kalka…
“Bana şunu mu demek istiyordu, sen de bunu öğreneceksin, şimdi gençsin ama yaşaya yaşaya aslında sana hiçbir şey öğretmeyen bu bilgiyi sonunda kavrayacaksın. Neyi? Her şeyin boşuna olduğunu mu? Ne insanın içinde, ne de dışında hiçbir şeyin olmadığını, sonunda insanın yaşama ilişkin varıp varabileceği yerin kabul edilemez, katlanılamaz boşluğunu mu?(s.164)”