Bir gülüşe bunca acı reva mı? Kalbimizin odalarında minik cenazeler... Oysa onların durmaksızın atan kalpleri, heyecandan yerinde duramayan elleri, dünyâyı arındıran sevinçleri... Merdiven dipleri ıssız, pencerede ki kuşlar öksüz, evin benzi kül...
Rabb'im boğazımda bir hançer!..Doğar doğmaz zulümle,vahşetle,acıyla sarsılan,minik kalplerin ve savunmasız bedenlerin, pervasızca örselenip, incitildiği bu vahşeti dindir. Unuttur Cennet'inde onlara, anne kokusunu ellerinden alan bu kâbusu...
Zâlimin sonu,kendi zulmünü özlemektir şüphesiz...