Meleğimi Kaybettim/Dawn Renee
29 EKİM 1995 'te yıllardır ağır depresyondan mustarip,gazeteci Dawn Renee Befano kendini öldürdü.
Geride şu anda yayımlanmamış el yazması biçiminde olan yirmi iki günce bıraktı.
Ölümüne zemin hazırlayan haftalarda yazılmış güncelerinden alınan pasajlar, dünyasının ne kadar çekilmez bir hale gelmiş olduğunu,
fazla seçeneği kalmamış hissettiğini ve ıstırap veren,giderek yayılan umutsuzluğunun zihninin her köşesini nasıl istila ettiğini göstermektedir.
9 Ekim
Bu halimle bir ay daha geçirmeyeceğim. Gözlerimin neden kahverengi olduğunu sorgulamıyorum ve kaderimi de sorgulamıyorum.
Nispeten hızlı bir iç ferahlığı gelmezse gelecek ay içinde intihar edeceğim.
Her geçen gün daha da yoruluyorum,
her geçen gün umudumu yitiriyorum.
Ölüyorum.
Öleceğimi biliyorum ve bunun kendi elleıimle olacağını da biliyorum.
Öyle yorgunum ki ve etrafımdaki herkes hastalığımdan yoruldu.
10 Ekim
Her şey,hepsi ıstırap.
Yaşamak istemiyorum ama sürem dolana kadar tutunmalıyım!
11 Ekim
Çok korkuyorum.
Ne olacak, delilik mi, ölüm mü?
Açıkçası bu şekilde
iki hafta daha yaşamayı hayal etmek bile zor.
Bu cezanın ancak bu kadarını çekebilirim.
Öldüğümde geride bıraktığım tek şey bu günlükler olacak.
İntihar notu bırakacağımı sanmıyorum,
bu günlükler yeter de artar bile.
17 Ekim
Düşünemiyorum.
Her şey karmakarışık.
Derin bir uykuya dalmak,kaçmak istiyorum. Çok yorgunum.
Bir şeyleri umursamak öyle büyük
bir çaba gerektiriyor ki.
Sis yoğunlaşıyor.
Dünyadan sadece beni yalnız bırakmasını istiyorum ama o yarıklardan,çatlaklardan içeri süzülüyor.
Engel olamıyorum.
Kahrolası sis yoğunlaşmaya devam ediyor.
Anlamsız.
Bu bekleyiş hakikaten sabrımı sınıyor.
Buna çok fazla katlanamayacağım.
Katlanmak zorunda kalmak istemiyorum. Etrafımdaki kimse de yapmazdı.
Hiç kimse!
20 Ekim
İşte, ben kuru bir ağacım!
23 Ekim
Ölmek istiyorum.
Bugün kendimi her zamankinden daha hassas hissediyorum.
Bu acı beni tüketiyor,mahvediyor.
Dün gece evdeki herkes uyuduktan sonra kendimi göle atmak istedim ancak bu ani istekten sonra uyuyabildim.
Uyandığımda bu dürtü kaybolmuştu,
bu sabah tekrar geldi.
Her gün cehennemde yaşıyorum.
Her gün biraz daha yıkılıyorum.
Parça parça, hücre hücre, inci gibi aşınıyorum. İyiye gitmiyorum.
"İyi" benden uzak,oraya gidemiyorum.
Ben umutsuz vakayım.
Meleğimi kaybettim.
Aklımı kaybettim.
Günler çok uzun, çok ağır;
bu günlerin ağırlığı altında eziliyorum.
24 Ekim
Hastayım, çok hastayım.
Onulmaz bir şekilde hastayım!
28 Ekim
Hayattan hiç tat almıyorum çünkü iki yaşam
arasındayım.
Basit yerine daha iyimser bir şekilde anlatmanın yolu, yaşamak istemiyorum.
Hastaneye geri dönmeyeceğim.
Sadece suyun içinde bir yürüyüş yapacağım.
-
Acı dayanılmaz, sürekli ve sonsuz bir hal aldı. Zamanın, gerçekliğin ve tahammül sınırlarının ötesinde.
Bugün aşırı doz alacağım ama hastalanmak istemiyorum,
yalnızca ölmek istiyorum!..
Ertesi sabah Dawn erkenden uyandı.
Mutfak masasına oturdu, soğuk mısır gevreği yedi,gazetedeki bulmacayı çözmeye çalıştı.
Kısa bir süre sonra mutfaktan çıktı ve bir daha canlı olarak görülmedi.
Cesedi aylar sonra bir gölde sürüklenirken bulundu.
Ayrıntı Yayınları
·
112 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.