"Gizli olan şeyler zıddı ile açığa çıkar" demiş Mevlana. Hepimiz bir huzur arayışı içindeyiz. Ne yaparsak yapalım, sevmek, çalışmak, para kazanmak, gezip tozmak, hepsinin sonunda ulaşmak istediğimiz nokta bir parça mutluluk ve huzur. Ama bu noktaya nasıl ulaşacağımızın yolunu bulamıyoruz. Yaşam aslında bize bu konuda çok yardım ediyor. Yolu gösteriyor, anlamıyoruz, bir daha gösteriyor, anlamıyoruz, bir daha.. Evet, gerçekten anlamıyoruz.
O kadar korku doluyuz ki, huzura negatif olandan geçerek gidileceğini düşünmek dahi istemiyoruz. Başımıza gelen her negatifi hemen reddediyoruz.
Alarmlar çalmaya başlıyor, "kaç, kurtul, acı çekeceksin". Hemen zihin devreye giriyor, "bu acıdan kurtulmak için ne yapmalıyım?" sorusunun cevabını arıyor. Anlık kurtuluşu buluyor, hemen bizi oyalamaya başlıyor. Neyle oyalanıyoruz? Acıyı düşünmeyip daha çok çalışıyor, daha çok yiyor, daha çok alışveriş yapıyoruz. Yeter ki kendimizi kaybedelim, yeter ki acı olmasın.
Hata yaptığımız an, bence o ilk soruyu sorduğumuz andır, "ne yapmalıyım?" sorusunu. Asıl "ne yapmamalıyım?" sorusunu sormalıyız çünkü yaşamın bize getirdiği acının amacı, bize neyi, nasıl yapmamamız gerektiğini göstermektir. Kaçmazsak, biraz o acıyı içimizde misafir edebilsek, bize çıkış yolunu gösterdiğini çok rahat anlayacağız.
Senin planladığın ama gerçekleşmeyen neyse, işte o zaten senin yapmaman gerekenmiş. Hedefine başka bir bakış açısıyla gitmeliydin ki şu an bu acıyı yaşıyorsun. Bu acı seni istediğin yere götürecek. Yeter ki sen kaçma, üstünü örtme, düşün. Nasıl acı çektiğini değil, acının sana neyi işaret ettiğini biraz düşün. Ve içinde var olan, hiç kaybolmayan çocuğu düşün.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.