"951'de bir denizde, genç bir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün..." Nâzım'ın "Otobiyografi" şiirinde geçer bu dizeler. Kitap ve belgesel tam da bu noktadan sonrayı anlatır. Nâzım, 1951'de vatanı terk eder, sürgün hayatı başar. O yıllarda yaşadıkları, yazdıkları, yaptıkları kimi zaman derinlemesine, kimi zaman yüzeysel bir şekilde anlatılır. Nâzım'ın hayatı aşksız anlatılmaz elbet. Çünkü aşk besler o'nun şiirini, sevda besler. O sevdanın yakıcılığıdır kalemi tutturan Nâzım'a. Gurbetteki ilk yıllarında âşık olamayan Nâzım, doğru düzgün şiir de üretemez. Sonra Vera gelir... Tekrar akıp gitmeye başlar dizeler birer ırmak gibi. Nâzım yıllar sonra bile dillerden düşmeyecek olan birçok şiirini o yıllarda yazar ki buna yukarda bahsettiğim "Otobiyografi" şiiri de dahildir. Kitabın yanında verilen belgeselin bir yerinde Nâzım'ı Azerbaycan'da görürüz. Darülfünun öğrencilerine bir konuşma yapar. Konuşmada tekrarlı olarak "Bu yoldan 30 yıl önce de geçtim," cümlesi geçmektedir. Meraklısı, konuşmanın tamamına internetten erişebilir. Ancak benim değinmek istediğim nokta, bu konuşmadan hemen sonra Nâzım'ın kürsüyü terk etmeyip, memleket hasretiyle anlık olarak yaptığı ikinci bir konuşmadır. Belgeselde ve kitapta bulabileceğiniz bu ikinci kısa konuşmasını, yıllar sonra bir Azerbaycan şairinin İstanbul'a gidip İstanbul'da bir sosyalist üniversitede şiir okuması hayâline dayandıran Nâzım, sözlerini şöyle noktalandırır: "O oraya gittiği vakit, (...) benden selâm söylesin. Çünkü belki ben memleketime kavuşamam ama o memleketimi görür." Dolayısıyla, benim bu kitabı okuyacaklara ya da belgeseli izleyeceklere tavsiyem şudur: Sadece kendiniz okuyup kendiniz izlemeyin; çevrenizdekilere de okutup izletin ki bizler bugünden 'belki bir gün Nâzım'ın düşlediği memlekete kavuşuruz' hayâliyle yaşayalım. Çünkü ben inanıyorum ki, bu büyük şairin umutları ne kadar diri tutulursa güzel günler o kadar yakındır.

NazımCan Dündar · İmge Kitabevi Yayınları · 2005561 okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.