Mert Ekim'den
İSTASYON
Uzun boylu, siyah saçlı, kirpikleri uzun ve biçimli bir delikanlı elindeki bavulu ile bilet gişesinin sırasında bekliyordu. Rahat bir tavrı vardı. Onu gören genç kızlar gözünün ucuyla bakmadan yanından geçemiyorlardı. Delikanlı bunun farkındaydı ama hiç oralı olmuyor önüne bakmaya devam ediyordu. Sıra yavaş bir şekilde ilerlerken o, etrafına bakınıyor yeni yapılan istasyonu kafasında değerlendiriyordu.
Ortaya konulmuş oturaklar, ortalıkta oynayan çocuklar, gazete okuyan ve sarma sigaralarını tüttürenler, trene yetişebilmek için koşuşan kalabalık aileler… Etrafında dönen bu olayları izlerken bilet gişesinin sırasının bitmiş olduğunu gördü. İlerleyerek orada durmakta olan yaşlı kadına baktı. Yaşlı kadın işinden bezmiş, sürekli oturmaktan biraz kilolanmış, bir an önce mesainin bitmesini bekliyor gibiydi. Delikanlıya bakmadan, önündeki dergiye göz gezdirerek;
‘’Nereye?’’ diye sordu. Delikanlı, kadına küçük bir gülümseme atarak –Tabii kadın bunu görmedi-
‘’İstanbul’’
‘’Kaç kişi?’’
‘’Bavuluma da bilet keseceksiniz İki!’’ cevabını verdi delikanlı. Kadın, kafasını kaldırarak karşısında bir insanın olduğunu fark etti. Delikanlıya yüksekten bir bakış attı. Küçümser bir ifadeyle;
‘’Beyefendi bugün çok şakacılar.’’ dedi. Delikanlı küçük bir gülümsemeden sonra;
‘’Her zaman ki hâlim, yalnız size küçük bir tavsiye vereyim. Lütfen bunu yanlış anlamayın. Karşınızda bir insan olduğunu, ona gülümsemeyi unutmayın. Kafanızı öne eğerek karşınızda ki insanın sizler için negatif düşünmesini sağlıyorsunuz. İçiniz öyle değildir umarım.’’ dedi. Kadın takınmış olduğu istifi hiç bozmayarak derin bir nefes aldı, gözündeki gözlükleri çıkararak;
‘’4 Lira’’ dedi.
Delikanlı, söylediklerinin bu kadında herhangi bir etki edemeyeceğini, kadının çoktan bitmiş ve hayat içerisinde benliğini kaybetmiş olduğunu anlayınca üstelemeyerek parayı uzattı. Biletini aldıktan sonra arkasını dönerek perona doğru sakin adımlarla yürümeye başladı. Perona vardığında trenin gelmesine daha 15 dakika vardı. Gözüne iliştirdiği oturağa oturarak, bavulunu bacaklarının arasına aldı. Cebinden bir sarma yaparak tüttürmeye başladı. Bir yandan tüttürmeye dursun, diğer yandan ayrıldığı evini hayal ediyordu.
Koskocaman bahçesini, kız kardeşi ile oynadığı çimenleri, büyük çınar ağacının altında ailesi ile birlikte keyifli sohbet eşliğinde yedikleri akşam yemeklerini… Çınar ağacının yorgun dallarına astığı salıncağı, kız kardeşini salladığını düşledi. Nasıl bunlardan vazgeçebilmişte İstanbul`a doğru yol almıştı. Burada onu bekleyen çok sakin ve pembe bir hayat varken o, neden bilmediği bir şehre doğru yol alıyor, karmaşıklığın içine girmek istiyordu. Sarmasını bitirdikten sonra tam ayağa kalkmak üzereydi ki öte yandan gelen bağırışlar duydu.
Bir kadın elinde tuttuğu küçük çocuğu ile karşısında duran adama bağırıyordu. Adam sinirlenmişe benziyordu ama etraftan çekiniyor olacak ki kendini tutuyordu. Kadın bir iki adım atıyor, arkasına dönerek adam hakaretler yağdırıyordu. Adam, kadın gittikçe arkasından gidiyor onu geri dönmesi için ikna etme yollarını arıyordu. Delikanlı karışmak istemedi, normal karı-koca kavgalarından biri olarak düşünerek arkasını dönmüştü ki bir silah sesi duydu. Adam cebinden çıkardığı 18`liği havaya kaldırmış duruyordu. Kadının elinden tuttuğu çocuk korkmuş avazı çıktığı kadar bağırıyor, kalabalık bir anda o bölgeden uzaklaşıyordu.
Delikanlı, yavaş adımlarla adama doğru yürüdü, kadın ve çocuğu arkasına alarak adamın karşısında dikildi. Sert bakışlarla kendisine bakan adama, hafif bir gülümsemeyle ellerini açarak;
‘’Sakin ol üstat! İndir o silahını bak çocuk korkuyor.’’
‘’Sen karışma delikanlı! Aile içi mesele, çekil önlerinden’’ diyerek havaya bir el daha ateş etti. Adamın yüzünü süzen delikanlı, çoktan her şeyden vazgeçmiş olduğunu, aile içerisinde çok sıkıntılı zamanlar geçirdiğini, artık bitme noktasına geldiğini kısa zamanda çözmüştü. Delikanlı çekilmek istiyordu, karışmak istemiyordu. Durmasının tek bir nedeni vardı; o da mavi gözlü, sarı saçlı, hayatı henüz yeni yeni tanıyan küçük kız çocuğuydu. Korkmuş, annesine sığınmış, ürkek gözleriyle babasına bakıyordu. Delikanlı biraz daha adama yaklaşarak elleri havada konuşmaya devam etti;
‘’Bak bilâder, kendini düşünmüyorsan şu kız çocuğunu düşün. Elinden bir kaza çıkarsa ne olacak? Sen hapishaneye düşecek, bu küçük de yetim kalacak. Gel yapma, indir o silahı ver bana!’’
Adamın yorgun, kenarları yılların verdiği sıkıntıyla kırışık bağlayan gözlerinden yaşlar süzüldü. Silahı indirdi, yere çöktü bağdaş kurarak ağlamaya başladı. Delikanlı adamın yumuşamış ve rahatlamış olduğunu düşünecek ki yanına gitmek istedi. Birkaç adım attıktan sonra adam silahını başına dayayarak;
‘’Ben çoktan bitmişim. Ruhum, bedenim çoktan sıfırlanmış. Artık daha fazla bu acıyı sürdürmenin, onlara da yaşatmanın bir anlamı yok!’’ diyerek mermiyi namluya sürdü. Delikanlı donup kalmıştı. Elleri titriyor, bacakları donup kalmış hareket edemiyordu. Kadın bunu yapan kocasını görünce;
‘’Cevdet! Dur yapma. Hallederiz, her şeyi hallederiz. İndir o silahı kurbanın olam! Hadi lütfen.’’ diyerek adama yaklaşıyordu. Adam, bu son anında, hayatının son saniyelerinin aktığı bu zaman diliminde karısının gözlerinin içine bakarak;
‘’Özür dilerim sizden. Beni affedin, çok özür dilerim.’’ tetiğe bastı. Delikanlının yüzüne sıçrayan kanlarda, kadının bağırış çağırışları, ufak yavrunun gözlerini sonuna kadar açıp, babasının cansız bedenine bakması, güvercinlerin bu ses patlaması ile havaya uçuşmaları, şuan ki durumun tüm anormalliği, hayatın acımasızlığı, sıkıntıları ve çekilmez yapısı vardı.
Akşamın sıcak, yumuşak rüzgârları delikanlının saçlarını dalgalandırıyordu. Evlerinin büyük bahçesine girilen boyasız kapısını açtığında annesi ve kız kardeşi büyük çınar ağacının altında oturuyorlardı. İkisi de, bizim delikanlıyı görür görmez ayağa kalkıp ona doğru koşarak sarıldılar. Delikanlı kız kardeşini kucağına alarak öptü. Ona bakarken, bugünkü yaşadığı olayı, küçük kızın babasının cesedini görmesini, bu acımasız hayatla tanışmasını hatırlıyordu. Geçen dakikalardan sonra delikanlı annesine yaşadığı olayı anlattı. Annesi kendini tutamayarak ağlamaya başlamıştı, delikanlı annesini bir yandan teselli ederken o da kendini zor tutuyordu.
Yemeğini yedi, karnını doyurdu. Hazırlandı ve yatağına doğru yol aldı. Yatağına giderken küçük kız kardeşini kontrol etmeyi ona uzun süre bakmayı unutmamıştı. Küçük ellerini, küçük burnundan nefes alışverişlerini izliyordu. Kim bilir, ilerleyen zamanlarda nasıl bir hayatı olacaktı, hayatta rahat mı olacaktı yoksa hayatın şamarını yiyecek kendini mi tüketecekti?
Hayatın şamarını herkesin yemesi gerekir, o şamarı bir kez yediğinizde hayatınızın çıkmaza gittiğini anlarsınız. Önemli olan o şamardan sonra yerde yatmak yerine ayağa kalkarak ona karşı dik durmanızdır. Yatağa yattığında uyku tutmadı biçimli gözlerini delikanlının. Bir o yana bir bu yana dönerken sabah ki olayı düşünüyor, kadın ve çocuğun acaba şuan ne yaptığını düşünüyordu. Kararını vermişti. Onları bulmalıydı, sorup soruşturup onlara ulaşmalı, altüst olan hayatlarını yeniden onarmaya yardım etmeliydi. Hiç değilse o küçük kız için yapmalıydı. Aynı durumda kendi kız kardeşi de olabilirdi. Biraz bu olaylar hakkında kafasını yorduktan sonra, gecenin sessizliğinde, ılık rüzgârın vücudunu okşaması eşliğinde uyuyakaldı.
Sabah erkenden kalkmış, takım elbisesini giymişti. Ayakkabılarını cilaladıktan sonra kapıyı çekmiş ve yola koyulmuştu. Civardaki bulunan esnafa, kahvehanelere kavurucu sıcağın altında kadın ve kız çocuğunu soruyordu.
Küçük bir kasabada oturdukları için, yaşanan olaylar anında konuşulur, başka bir olay patlak verene kadar da o olay konuşulmaya devam ederdi. Girdiği her kahvede insanlar konuşuyordu, sürekli konuşuyorlardı. Hiçbir şeyin iç yüzünü bilmeden, adamın neler yaşadığından, ailenin içsel dünyasında ne gibi savaşlar verdiğinden habersiz insanlar konuşmaya devam ediyordu.
Delikanlı en sonunda bir bakkala girip, soğuk bir su aldıktan sonra bakkal sahibine kadını ve çocuğu sordu. Bakkal biraz düşündükten sonra;
‘’Haa, sen şu meseleyi diyon! Ben tanırım onları. Kocasını tanırdım daha doğrusu, bizim evin iki ilerisinde otururlar. Yazık olmuş, bana da borcu vardı İsmail`in. Tüh tüh.’’
Delikanlı sinirden kendini zor tuttu. Adamın kel kafasına bir yumruk indirmemek için kendini zor tutuyordu. Ortada yitip gitmiş bir adam vardı. Bakkalın tek derdi parasını almaktı. İnsanlar gittikçe çukura sürüklenmiyor! Bizzat kendi ayakları ile, gülümser tavırla kendilerini çukura atıyorlar. Bakkaldan aldığı tarif ile delikanlı kadının evinin önüne gelmişti. Kapıyı iki kez tıklattıktan sonra herhangi bir ses duymadı. Etrafına bakınıyor ama sanki salgın varmış gibi sokakta kimseyi göremiyordu. Tam ümidini kesmiş gitmek üzereydi ki kapı açıldı. Delikanlı arkasını döndüğünde küçük kızı gördü. Kızın bakışlarını, acı çeken bakışlarını. Küçük kıza gülümseyiş atarak;
‘’Annen burada mı küçük?’’ diye sordu. Kız hiçbir şey söylemiyor, sadece bizim delikanlıya bakıyordu. Delikanlı içeriden bir ses geldiğini duyarak gözlerini içeriye dikti. Kadının geldiğini gördü. Ağlamaktan gözleri şişmiş, kızarmış, hayatta tek tutunacağı evladı kalmıştı. O da olmasaydı kendi sonu da kocası gibi olacaktı buna emindi delikanlı.
‘’Buyur?’’ dedi kadın.
‘’Merhaba abla, başınız sağ olsun! Beni hatırladın mı? Dün istasyonda o üzücü olayda sizin önünüze geçerek, kocanızı ikna etmeye çalışmıştım.’’ Yutkunarak, zorlukla konuşuyordu. Sonunda bitirebilmişti.
Kadın bir müddet karşısındaki delikanlıyı süzdükten sonra hafif bir gülümsemeyle;
‘’Evet, hatırladım. Olay esnasında size teşekkür de edemedik. Kusura bakmayın ne olur.’’
‘’Yok abla olur mu öyle şey. Ben sadece sizin iyi olup olmadığınızı görmek istedim, onun için gelmiştim.’’
‘’Sağ olasın! İyiyiz çok şükür. Çok sağ olasın.’’
Bizim delikanlı hiç fark etmediği, daha önce hiç yaşamadığı bir his yaşıyordu.
Kalbi nedense çok farklı çarpıyordu, kadının mavi gözlerine, uzun ve biçimli kaşlarına, yumuşak saçlarına, dolgun dudaklarına baktıkça daha çok terliyor, konuşmak istiyor ama bir türlü yapamıyordu. Ne oluyordu bizim delikanlıya? Dün kocasını kaybetmiş kadına, hayatı mahvolmuş kadına aşık mı oluyordu! Olacak şey mi bu? Delikanlı daha fazla üstelemedi. Cesareti, pısırıklığını yenemedi!
‘’Peki, bir ihtiyacınız olursa ben aşağı yolda ki, büyük çınar ağacının orada oturuyorum. Lütfen çekinmeyin.’’ diyerek küçük kızın saçlarını okşadı, arkasını dönerek yürümeye devam etti. O yürüyor, kadın arkasından bakıyordu. Delikanlı arkasına bakamadı, kalbi yerinden çıkacak gibi çarpıyor, tek bir şey düşünüyordu; Kadını!
Eve kendini atar atmaz direk yatağına koştu. Gün boyu yatağının içinde kaldı, bizim delikanlı sevdanın tokadını yemişti bir kere, geri döndürebilene eski hâline getirtene aşk olsun! Kız kardeşiyle ilgilenmedi, evin bahçe işleriyle uğraşmadı sadece düşünüyordu. Tek arkadaşı sarması ve kafasının düşünceleriydi. Aradan on gün geçmedi ki artık dayanamıyordu. Daha fazla dayanamayacaktı. Biraz daha beklerse, kadını görmeye gitmezse kendine zarar verecekti, delirmişti. Cesaretini toplayıp kadının eski kapısının önünde bir kez daha bulmuştu kendisini. Elli bir kalkıyor, bir iniyordu. Daha fazla dayanamadı çaldı evin kapısını. Biraz bekleyişten sonra kapı tekrar açıldı, küçük kız onu görür görmez arkasını döndü içeri doğru yürüdü.
Delikanlı anlam veremiyordu. Kadın gelecek diye beklediyse de gelmedi. Ayakkabılarını çıkardı evin içerisine girdi. Kızın gittiği yolu takip etti ki ne görsün! Hayatın anlam veremediği çaresizliği mi dersiniz, en hakikatli tokadı mı dersiniz. Gözleri gördüğü görüntü karşısında herhangi bir yaşam belirtisi vermiyordu. Tek gözleri olsa iyi, tüm vücudu bu görüntüden sonra herhangi bir hayat belirtisini göstermiyordu. Âşık olduğu kadını gördü. Narin saçlarını, mavi gözlerini gördü. Pürüzsüz, tertemiz boynuna dolanan ipi, kadının ayaklarının havada sallandığını gördü. Cansız bedenini, konuştuğu biricik maviş gözlüsünün atmayan kalbini hissediyordu…
Mert Ekim
··
66 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.