Asaf’ın şiirlerinde seslendiği tek kadındır Lavinia. Ve rivayet odur ki bir gün sıradan bir edebiyat matinesinde Asaf sahneye çıkar, kendine has tavrıyla mikrofonu ayarladıktan sonra hep yaptığı gibi kafasını kaldırır ve seyircileri süzer. Fakat bu sefer Lavinia da seyirciler arasındadır. Şiirlerini okumaya başlar, sonra son şiire gelir. Her zamanki gibi salondan Lavinia istekleri yükselir. İsteklere karşılıksız kalmayan Asaf, herkesin önünde, her şeyden bihaber olan Lavinia’ya okumaya başlar şiirini…
“Sana gitme demeyeceğim…”
Ama hiçbir şeyi farkında olmayan Lavinia şiirin sonunu dinlemeden salondan ayrılmıştır bile:
“Sana gitme demeyeceğim
Ama gitme, Lavinia”