“Almanya’da sadece hemşehri düğününe çıkan, Türkiye’ye kapalı, dargın bir adam. Sene 2000. Kurduğunuz güven ilişkisinin de etkisiyle ikna oldu sanırım, Harbiye Açıkhava’daki konsere. Kulisteyiz. Neşet hoca heyecandan titriyor. Bir duble rakı vermeye yeltendim, istemedi. “Hasan, bizimkiler dışarıda mı?” diye sordu. Sanıyor ki konsere sadece İstanbul’da yaşayan Kırşehirliler gelmiş. ‘Ağabey yok’ dedim, “Bak şu perdenin kenarından, kimler var.” Üniversite öğrencilerini, her yaştan insanı, o tıklım tıklım kalabalığı görünce istedi, önce kabul etmediği o dubleyi. Bir de, “Senden bir ricam var, bizimkiler, bir ceplerinde konyak şişesi, bir ceplerinde tahta kaşıklar dışarıda bekliyorlardır. Garibanlar bilet alacak parayı bulamamıştır, benim paramdan kesin, garipleri içeri alın” dedi. Kapının önüne çıktım, 80-100 kişilik bir grup, aynen onun dediği gibi çimenlerde oturuyor. Zaten konser de, onlar girdikten sonra başladı esas.”
Ne mutlu bizlere ki bu toprağın özgün sesi Neşet Ertaş ile aynı yüzyılda yaşadık, aynı havayı soluduk. Ertaş, suyun üzerine düşen bir damlaydı ve halkaları o kadar büyüdü ki bugün yorulup gidişinin altıncı yılında herkes tek bir ağızdan “Bu dünyadan Neşet Ertaş geçti” diyor...
Hasan Saltık..
··
16 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Allah rahmet eylesin ve ruhu yattığı yerde dinlensin. Paylaşım için ayrıca teşekkür ederim.
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.