BİZ ÜÇ KİŞİYDİK.. On yedi yaşının bütün güzellikleri gözlerimizde güneş gibi pırıl pırıl.. Dünyayı biz kurtaracağız, kaçarı yok. :) Serin bir Mart öğleden sonrası, hızlı adımlarla dar bir patikadan tırmanıyorum. Saatime bakıyorum arada. Kestirme olsun diye bu yolu seçtim, zorlanıyorum ama keçi gibi inatçıyım. Elimde sıkı sıkı sarıldığım şiir defterim, şaka değil, cidden ısıtıyor sol yanımı. Sonunda çay bahçesine ulaşıyorum, kimsecikler yok. Kasabayı gören bir tepede, eski surların içinde kurulmuş, en yüksekteyim hissini yaşatan çok güzel bir mekan. Görür görmez bir kere daha seviyorum. On yedi yaşındayım, dünyayı seviyorum, bitmiyor sevgim.. İlerleyip en uç taraftaki masaya oturuyorum. Defterimi önüme koyuyorum, saatime tekrar bakıyorum. Zaman önemli. On yedi yaşındayım ve hiç sevmiyorum beklemeyi. Biraz sonra çay bahçesinin girişinde görünüyor. Tıpkı bana benziyor ; saatine bakıyor, elinde bir defter var, hafifçe çatmış kaşlarını. Dünyayı biz kurtaracağız çünkü.. Yaklaşıyor. Gülümsüyor beni görünce. Selamlaşıyoruz, oturuyor karşımdaki sandalyeye. Hal hatır faslından sonra açıyoruz defterlerimizi. Ben okuyorum yazdıklarımı, o dinliyor, düşünüyor, bazen durduruyor beni. "Son cümleyi tekrar okur musun?" diyor. Okuyorum. On yedi yaşındayım ; yazdığım her şeyi deli gibi seviyorum. Sonra o başlıyor okumaya. Dinliyorum sessizce, bazen yüreğime dokunuyor, içleniyorum. Bazen imla hatası buluyorum ama söylemiyorum.. Sonra kapatıyoruz defterlerimizi. Çaylarımızı yudumluyoruz derin derin düşünerek. Gözlerini uzakta bir yerlere dikip başlıyor okumaya. Beni görmüyor, gelen garsonu görmüyor, dünyayı görmüyor gözü.. "Biz üç kişiydik ; Bedirhan, Nazlıcan ve ben.. Üç ağız, üç yürek, üç yeminli fişek.." O okuyor, ben dinliyorum. Gözlerimiz intihar mavi. Biz iki kişiyiz, üçüncüsü Yusuf Abimiz oluyor. "Keşke.." diyoruz ikimiz de içimizden, "Keşke bizim şiirlerimizi de onun sesinden dinleyebilseydik bir kere.." İçimizden söylüyoruz ama ikimiz de duyabiliyoruz. Çünkü on yedi yaşındayız ; yüreğimiz pınarlar kadar duru.. ............ Ne zaman bir Yusuf Hayaloğlu şiiri okusam, o günü istisnasız her anıyla yaşıyorum. Bazen dinlenmek için okuyorum, bazen içinde kaybolmak için okuyorum, bazen onu daha iyi tanımak için okuyorum. Vefatından sonra basılmış olan bu kitap, onun ayrılık hediyesi niteliğinde. İnandığı gibi yaşayan, yaşadığı gibi yazan, yazdığı gibi bize hissettiren sıcacık bir kalem.. Onu anlatabilmem çok zor ; maalesef on yedi yaşında değilim artık...