Bir bahçe hayal ediyorum: Her yanı uçsuz bucaksız bir yeşillikle kaplı. Etrafa yayılan çiçek kokularını içime çekiyorum. Lavantaların üzerinde gezinen beyaz kelebekler görüyorum. Uzaklardan bir piyano sesi, arka bahçedeki horozların ve dallardaki cırcır böceklerinin sesine karışarak kulağıma uzanıyor. Bahçenin öbür yanına çeviriyorum kafamı, çocukluğunu yaşayabilen çocuklar görüyorum orada. Bu devirde çocukluğunu yaşayabilmek büyük nimet diye geçiriyorum aklımdan. Burası her kim olursan ol, her ne düşünürsen düşün kabul gördüğün ve kendin olabildiğin gizemli bir yere benziyor. Bu dünyada böyle yerlerden çok fazla yok.
Bahçenin ortasında bir adam durmuş, etrafındaki çocuklara bir şeyler anlatıyor. Yaklaşıyorum yanlarına usulca. Çocuklarla oyunlar oynayan, şarkılar söyleyen biri: Üstelik böyle tam olarak bir yetişkin gibi de değil. Ona Aziz Dede diye seslendiklerini duyuyorum. O an anlıyorum ki; güzel bir adamla karşı karşıyayım.
Seda Yıldız
·
1 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.