Bu kitap Hasan Ali Toptaş'ın okuduğum ilk kitabı. Tavsiye üzerine başladığım bu kitap başlarken sıkıcıydı. Başlangıçta 25-30 sayfayı okurken öylesine okuyormuş gibi hissettim. Tabii bu benim henüz konsantre olamamış olmamla da ilgili olabilir. Fakat kitabın devamını merakla ve heyecenla okuduğumu söyleyebilirim. (Devamı spoiler içerebilir) Kitabı dün bitirmiş olmama rağmen herhangi bir yorumda bulunamadım. Son cümlenin ardından müthiş bir boşlukta buldum kendimi. Aklımda olan tek kavram 'baba' kavramıydı ve ben ne düşüneceğimi bilmiyordum. Aziz Bey hastalandıktan sonraki oğullarının, eşinin, akrabalarının müthiş desteği toplumda gitgide zayıflayan aile bağlarının önemini bir kere daha çarptı yüzüme. Aziz Bey'in eşi, tam anlamıyla 'emektar' olan bu kadın eşinin hastalığında ona bebekler gibi bakıp bir an olsun başından ayrılmadan her dediğini yaptı. Aziz Bey'in lenfoması vardı ve her geçen gün halden düşmesinin yanı sıra hafıza kayıpları da başlamıştı. Karısı her gün büyük bir sabırla defalarca sorduğu aynı soruları tekrar tekrar yanıtlıyordu.Fakat beni en çok Aziz Bey'in oğlu -kitabın anlatıcısı- etkiledi. Merhametli yüreğiyle babasının bir dediğini iki etmeden, onu incitmeden bir evladın yapması gerekenden çok daha fazlasını yaptı. Okuyunca anlayacaksınız ki hayranlık uyandırmayacak cinsten değildi. Belki de henüz bir eş değil de hala babasının küçük kızı olduğum için bu karakter beni daha çok etkilemiştir, kim bilir. İçeriğinin yanı sıra -her ne kadar kendimi edebi yönden eleştirecek statüde görmesem de- bence gelecekte de kendinden sıkça bahsettirecek ve klasik olmaya aday olabilecek bir eser. Naçizane fikrimce okunabilecek hatta okunması gereken harika bir kitap.Fazla uzatmadan kitaptan hafızamda yer edinen bir cümleyle bitireyim. ¨Babalar, alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır.¨

Kuşlar Yasına GiderHasan Ali Toptaş · Everest Yayınları · 201919,7bin okunma

·

1 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.