(Diyalog) Franz Kafka Picaso Lucci
Şehir ne kadar karanlık Franz!
Sokağımın üstü bu yoğunluk ile kaplı; bu gelişler gidişler bu yoğunluğun eseri, ne kadar zor olsada bir şekilde gökyüzünü deleriz biz.Bizim silahımız hiç olmadı Franz!! en büyük silah daha bu dünyada icaat edilmeden bizim içimizdeki silah, bir çok yıldan önce patlayan nesneler gibi, vurdukça yakıp geçti, onun şiddetini biz biliriz.Bu metni yazarken onun sesi geldi, bu bir gerçek Franz! seni biraz beklettim kadim dostum.Duygu beklemez bilirsin, alıp başını gidiverir zaten az bir avuç oda dakika gibi eski saatlere benzemiyor geldi ve sesi gitti; bak şimdi üç kişiyiz sen ben birde mısralar hangimiz daha acı.
Gökyüzünden buraya kadar geldik.Daha az önce neyden bahsederken ruhumuzun rengi değişti.Bir oda sessizlik, koca bir oda doldu taştı sessizlik içinde, şu bir tek eski gibi değil sayfa kalem sesi, klavye sesi bir tek kalan.Franz!! Gittin sende biliyorum.Alıştım artık gitmeye kalmaya, ruhunu dinlendir. Dünyada olmayan dinlenceyi yaşa, başka bir bahar veya yaz gecesi buluşuruz satır aralarında.Gizem dolu bir gece daha...
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.