Beni tanımak için hiç uğraştın mı mesela? Anlamak için, çığlıklarımı duymak için açtın mı kulaklarını? Ne giydiğime bakmanın dışında baktın mı hiç bana? Peki ya ruhama?
Beni ben olduğum için kabullendin mi ya da denedin mi?
Yapmadın değil mi? Yargılamak, kendi istediğin hale getirmek en kolayıydı çünkü... Peki ben ne yaptım o arada? Bilmek ister misin?
Ben, senin çizdiğin alan da kendimi Dünya’nın en şanslı, en sevilen insanı olduğumu kendime hatırlattım sürekli. Gözlerine baktım, içimi gör diye. Kulaklarımı açtım, bir kelimeni yanlış anlamayayım, sözünden çıkmayayım diye.
Şimdi ne mi oldu?
Bugün arkadaşlarla oturduk ve kaybettiğimiz yıllara kadeh kaldırdık. Her aldığım yudum da bir kötü anımı bıraktım masaya. Hafifledim. Hemen düzelmeyecek herşey biliyorum ama iyileşiyorum...
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.