Insanoğlu iyilikle karşılaştığını neredeyse her zaman hissederken , iç güdümün kötülük karşısında işlevini her zaman yerine getirememesi hayatın bir cilvesidir .
Bunun açıklaması düzgün olan cevheri herkesle paylaşabilmek için iyinin gücünün sahtelige başvurmadan kendini ortaya koymasinda
buna karşılık kötü olanın insana ikiyüzlülükle yaklasmasinda
kişi ta ki sonunda onun ağlarına çaresizce düştüğünü anlayana kadar kötünün onu hileyle sarıp sarmalamasinda mı gizlidir acaba ?