İnsan mutlu olduğu ânları da hatırlıyor yaş ilerledikçe. Ancak mahcup olduğu zamanlar nedense yakasını bir türlü bırakmıyor. Başını yastığa koyduğunda, yolda yürürken, bir köşede beklerken, yalnızken gelip rahatsız ediyor kaçıp durduğun duygular. Davetsiz misafirler gibi. Kovamıyorsun. Sonrası malum işte. Çorap söküğü gibi birbiriyle ilgili şeyler sökün ediyor. Çaresiz teslim oluyorsun hatırladıklarına.
Pişmanlıkla, hayıflanarak. Utanarak.
Sayfa 10
··
23 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.