Şeyda: "Bir yolculuk öyküsü": Bir yolculuk öyküsü Aylar sonra yeniden o yola çıkmak... Biletimi her zamanki gibi internetten alıyorum. -Kolay gelsin Çanakkale 10 arabasına biletim vardı. -İnternetten mi aldınız? -Evet. Otobüsün ön tarafları dolmadan arka koltuklardan veremiyormuş yazıhaneler.Siz misiniz veremeyen? Nasıl aldım ama,internetten karışan yok çok şükür. Zamanında almaya çok korktuğum...

Aylar sonra yeniden o yola çıkmak... Biletimi her zamanki gibi internetten alıyorum. -Kolay gelsin Çanakkale 10 arabasına biletim vardı. -İnternetten mi aldınız? -Evet. Otobüsün ön tarafları dolmadan arka koltuklardan veremiyormuş yazıhaneler.Siz misiniz veremeyen? Nasıl aldım ama,internetten karışan yok çok şükür. Zamanında almaya çok korktuğum kredi kartını iyi ki almışım diyorum. Ne büyük özgürlük istediğin koltuğu seçmek. Dile kolay 3,5 saatlik yolu 4 yıl boyunca haftada iki kez gidip gelmiştim. Nasıl diyorum,nasıl katlanmışım? Bir arkadaşım daha fazla dayanamamıştı da eğitim durumu tayin hakkını kullanmıştı. Ama ben,geri döndüğümde aynı yerde olamazsam korkusuyla, sanki geri dönebileceğim kesinmiş gibi(!) 4 yılımı yollarda geçirdim. Hey gidi günler. Hıh geldi otobüs. Sanki bu muavini gözüm bir yerden ısırıyor. 4 yıl içinde muhakkak karşılaşmışızdır. -Bavulunuz var mı efendim? -Yok. Bavul taşımaya karşıyım. O kadar sık gidip gelince yalnız bir sırt çantasıyla da yolculuk yapılabileceğinin mümkün olduğunu öğrenmiştim. Kaç numarayı almıştım bakayım biletime.35’miş. Pencere kenarı diye aldım koridor çıktı. Bu sistemi hâlâ oturtamamışlar. Neyse ki otobüs boş,yanıma kolay kolay biri gelmez. -35 numara nerede ineceksiniz? -Çanakkale. Canım Çanakkale. Hele bir mezun olayım özlemem burayı diyordum. Özlemişim Çanakkale demeyi bile. -İyi yolculuklar efendim. -Teşekkür ederim. Muavin yanımdan ayrılırken,otobüsün ön tarafı boşken bu kızın ne işi var arka tarafta bakışı atmadı değil. Biga’dan sonra alacaksın zaten ön tarafa biliyorum,bırakta şimdi tadını çıkartayım. Otobüs Trabzon’dan geldiğinden daha yoldayken aracı temizleyip Çanakkale’ye vardıklarında dinlenmek istiyorlar. Onlar da haklı. Yol yoruyor insanı. Bedenin işteyken ruhunun başka yerde olması, aklındaki düşünceler, dik yokuşlar, keskin virajlar, ara duraklar, gitmeler, gelmeler, dönmeler, kalmalar, kendini bulmalar yoruyor. Kulaklıklarımı takıyorum,geçiyor gözümün önünden tüm yolculuklarım. “Dönmek, mümkün mü artık Dönmek, onca yollardan sonra Yeniden yollara düşmek Neresi sıla bize,neresi gurbet? Yollar bize memleket.” youtu.be/ohqjkCdgiSg -Birşey ister misiniz efendim? Tam zamanında geldin muavin beycim.Nasıl böleyim bu güzelim şarkıyı? Kulaklıklarımı çıkarmadan hayır işareti yapıyorum.Anlıyor beni.Belki de bu kadar anlaşılmaktı hayatımda istediğim.Belki de anlaşılmanın ötesinde şeyler.Zaten insan hep bir fazlasını,ulaşamadığını istemez mi? Şoförün ani freniyle iç dünyamdan gerçek dünyaya geri dönüyorum.Kalbimin ritmi hızlanıyor birden.Meraklı gözlerle ne olduğunu anlamaya çalışıyorum.Trafik lambalarındayız. Muhtemelen şoför,lambayı görünce geçebilirim düşüncesiyle hızını kesmeden ilerledi. Son anda önünden geçebilecek aracı hesaba katmamış olacak ki sonrada freni kökledi. O anları görmedim ama klasik tablo bu. Çünkü nerede durması gerektiğini de beklemeyi de bilmez insanoğlu. Zaten ne gelirse başımıza hep bu aceleciliğimizden. Çantamdan kitabımı çıkarıyorum. Kitapsız asla yola çıkmam. O zamanlarda böyleydim ama zihnim o kadar kalabalıktı ki iç sesimi susturmaya çalışmaktan okuyamazdım.Kemal Sayar’ın Yavaşla kitabını seçtim bu yolculuk için.Okurken bir cümle çarpıyor yüreğime. “Geçmiş olan geçip gitmiştir; geçmiş, gelmek üzeredir.” (Heidegger) Geçmişe dönüp bakmalar olmadan zamanın ilaç olduğu nasıl fark edilir? Kaybetmiş ama geçmiş,üzmüş ama geçmiş,acımış ama geçmiş,ayrılmış ama geçmiş,kırılmış ama geçmiş,çok gözyaşı dökmüş ama geçmiş.. Senin hâlâ en derinlerinde ama geç-miş , çünkü Şim-di’deyiz. Şu an’dan ibaretiz.

··

28 görüntüleme