Gazap Üzümleri, Notre Dome'ın Kamburu'ndan sonra okuduğum ilk roman. Bu kitabı ilk okuduğumda 12 yaşımdaydım, ikinci olarak okuduğumda 14, şimdi ise 16. Her defasında daha da anlayarak okudum bu kitabı ve her defasında daha da içime işledi. Bazı diğer kitaplarında da olduğu gibi işçilerin ve emeğin ezilişini, bastırılışını, kullanılışını işlemiş Steinbeck. Emekçilerin karın tokluğuna çalıştığı gerçeğini bir yana koyun, sözde devletin kârı için el koyulan tarlalar, topraklar ve onların sahiplerinin mağdur hâllerini de yakından inceliyorsunuz kitabı okurken. Aile olarak topraklarından olduktan sonra açgözlü işverenlerin oldukça klişe olsa da kendilerinin yabancı olduğu "işçi ilanı" tuzağına düşüyor, ana karakterlerimiz ve göç ediyorlar. Tabii önemli olan işverenlerin tarlasını sürecek sayıda işçi bulması olduğundan dolayı 500 kişilik açık olan bir işyerinde işçi ilanı olarak 2000 kişi deniliyor. Durum böyle olunca herkes "Nasıl olsa daha 2000 kişi gitmemiştir." diyerek yola çıkıyor. Doğal olarak her zaman olduğu gibi yine mağdur olan taraf halk. Üstelik bu döngünün böyle acımasızca devam etmesi için görevlendirilmiş polisler de var bu ülkede. En önemlisi ne var biliyor musunuz; karnı aç ufacık çocuklar, son günlerini yaşayan hastalıklı insanlar ve yüreği umut, omzu sorumluluk dolu anne-babalar var. Fakat onlar her zaman gözardı edilecekler. Çünkü onlar yüce devletimize bir işveren kadar kazandıramazlar. İşte bu yüzden onlar her zaman açlıktan ölmeyi hakederler.

Gazap ÜzümleriJohn Steinbeck · Oda Yayınları · 199435,8bin okunma

·

9 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yaren