Hepimiz yaşını başını almış kocaman çocuklarız, otuz yaşında, kırk yaşında çocuklar. Dünya denilen bahçede oyunlar oynuyoruz. Elimizden oyuncağımız alındığında yada istediğimiz bir şey olmadığında hemen ağlayıp mızıkçılık ediyoruz. Sanki küçücük şeyler bizi mutlu edecekmiş de bize çok görüyorlarmış gibi. Oysa ki isteklerimizin bir şekerden farkı yok, verseler elimize de hemen yesek, böylece bir an için kendimizi mutlu zannederdik, hemde dişlerimiz çürürdü...
··
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.