Un ufak olduktan sonra, bir kez daha, kalbimin nerede olduğunu hatırlayarak ve acı duyarak uyuyakaldım. Uyandığımda, akşamdan içtiğim birkaç kadeh şarabın sarhoşluğunu hissettim.
Oysa varken sen, içimde bir huzurla uyurdum geceleri. Ama yokken uyumaya çalışır, uyur uyanır, acıyla yanar-
dım...Sonra hayallediğim aşkı koluma takar, kendi dünyaevime
girerdim, senden artakalan benle beraber.
(Bir evimiz olur muydu dersin hı, ruhlarımızı ayırmışken?)
Aşka kıyıp, perdeleri çekip, romantik olduğu varsayılan mumlarla tutuştururdum ahşap pencereleri, bakacak bir yerimiz kalmasın diye hayata. Zaten hangi pencereden baksam,mum gibi, çıra gibi yanardım,
Benim yerime şarkılar yazdılar benim gibi olanlar, kendimi bulup bulup kaybederdim.
Soframa bir çatal-kaşık-tabak daha koyacak dostlarım var-
dı hep. Gülerken de acıyla ağlarken de gözyaşlarımızı rakı kadehine akıtırdık.
Tuzlu rakıyı severdim sonra...
Bütün kemiklerim, burnum gibi sızlardı, tutuşan pencereleri hatırlarken, sızımsa; aşk gibi kokardı burnumda.
Rivayetini çeke çeke bitiremezdim hayatın. Edebiyatın gözünü sever, verdiğim yılları hatırlayıp matematiğin anasını satar, kimyamı bozana söver ama yine de severdim seni.
Karina YayıneviKitabı okudu
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.