Ben!
Gün kararır ve kızıllığındaki kan zihnime sıçrar,
hasretle baktığım o ufuktan yüreğimde yangı doğar,
ve
umutsuzca durduğum yerden batmaya başlarım,
ve ben öyle bir karanlık dolu dehliz çamurunun ortasından
insanlığa bakar ve:
"Ben varım!" diye haykırırım;
lakin geride ne varlığımı yansıtacak bir nur,
ne de bana bakacak bir çift göz kalır!..
Ergin Ustaoğlu
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.