Lisanımızı, insanımızı, insafımızı kaybettik!
Osmanlı insanı güzel konuşur, derdini kestirmeden anlatırdı. Sözü gereksiz yere uzatmaz, o zamanın deyişiyle “israf-ı kelam” (kelime israfı) etmezdi. Ayrıca konuşanın sözü asla kesilmezdi. İfadeleri gâyet zarîf ve düzgün olurdu.
Sohbet edenlerin aralarındaki uyumu ve sevgiyi gören Charles
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.