"Sokakta birer kahraman gibi yürürsünüz. Ezmek ve ezilmemek için kıyasıya bir yarışa sokarsınız kendinizi. Yorulana kadar... Sonra deliklere tıkarsınız ruhunuzu, bedeninizi. Çalışırken, güç kazanırken, ego tatmini için savaşırken, vururken ve öldürürken çizdiğiniz görüntüden eser kalmaz mağaralarınızda. Maskeleriniz düşmüştür. Yatağınızla baş başa kalıp kendinize karşı kalkanlar oluşturursunuz. Oysa ne kadar hazindir ki yorganınız gözyaşlarınızla ıslanırken yalnızlıktan ve sevgisizlikten gebermemek için kurduğunuz oyunların cazibes bitmiştir. Şiire, müziğe ya da başka bir gizli sığınağın çatısı altına gizlenip kendinizi izlersiniz. Acizliğinizden gelen acılar nüksetmiştir. Ruhunuzda barınan hastalıkların ne kadar mikrobu varsa, başkalarına bulaştırma planları kurarsınız. "Hele sabah olsun da ben gösteririm insanlara" dersiniz. Bir yerlerde tıpkı sizin gibi kıvranırken çarşafı buruşturan, varlığınızla soluk bulan, siz olmadan yarası kanayan hep biri vardır, onu hiç düşünmezsiniz. İlişkileriniz zedelenmesin , çıkarlarınız suya düşmesin, gücünüz azalmasın, tanrılığınız bozulmasın diye kapatırsınız kapılarınızı ona. Elleriniz kirlenmesin, bedeniniz eskimesin, takacağınız maskeler ve oynayacağınız yeni oyunlar ters dönmesin diye kaçarsınız ondan. Çünkü tanrılığınızı ve tüm gücünüzü ondan gelen ışıkla korursunuz. Yenmek zorunluluğunuzu giderirsiniz. İşyerinizde, caddede, misafirlikte, kahraman gibi davranırsınız. Ama hiç kabul etmesiniz ve ortaya saçmazsınız, yatağınıza girdiğinizde sümük akıttıran yalnızlığı. Yanınızda biri uyuyor olsa bile..."
··
11 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.