Yine de, düşününce ölüme dair binlerce fikir üşüşüyor başıma. Toparlamakta güçlük çektiğim fikirler. Bedenden ziyade aklımın yok olacağını düşünmek şiddetli bir korku girdabına çekiyor beni. Kimi aptalca, kimi anlamsız ama hepsi hayata dair olgularla dolu bir girdap. Bedeni tahmin edebiliyorum: Tabiatla girdiğim değişimin bir tezahüründen başka bir şey degil. Yiyoruz, içiyoruz, nefes alıyoruz ve bedenimiz içine aldığı tabiatı kendine benzetiyor. Ama akıl, dahası bilinç çok başka şeyler. Bunlar tabiatta yok. Dahası kendi aklımızdan sadece kendimizde var. Bambaşka, tekil bir şey bu. Bilemiyorum belki de zannettiğim kadar tekil de değildir. Keza doğada değilse de kitaplarda ve geleneneklerde bulunuyor o da... Belki de farkındalıktır hayatı hayat yapan şey. Duyumsayabilmek farkına varabilmek, anlayabilmek... Keşke bunları koruyabilmenin bir yolu olsaydı...
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.