Gönderi
Nermin Yıldırım' ın okuduğum üçüncü kitabı. Tarzını ve dilini çok sevdiğim Nermin Hanımın rastgele seçtiğim üçüncü eseri Dokunmadan oldu. Esasında romanlar birbirinden bağımsız olsa da kronolojik sırayla gitsem belki daha iyi olurdu diye düşünüyorum.
Okuduğum üç kitapta da genel olarak tarzı aynı idi ki istikrar seven birisi olarak bu benim için olumlu bir özellik, zaten tarzını sevdiğim için okumaya devam ettiğim bir yazarın bu özelliğini değiştirmesi beni açıkcası bocalatıyor bazen, hele ki yeni yazımını sevemediysem...
Kendini topluluktan soyutlamış, yanlız kalmayı ''tercih'' etmiş karakterin travmalarını, o dolu dolu hiçbir kelimesini kaçırmamaya çalışarak okuduğum cümlelerinin arasına sokuşuturuveriyor yazar ve bunu bir anlığına yapmasıyla şaşırıyorum. Minik adımlarla hikayenin içine doldurulmuş bir çok toplumsal gerçek, duygusal çalkantı, varoluş mücadelesi eşliğinde ilerliyorum satırlarda.
Yaptıklarımız kadar yapmadıklarımız da vicdan azabı çektirir elbette. Yapamadığımız ne çok şey var. Otobüste bacaklarını ayıran pergel adamların sıkıştırdıkları genç kızların hakkını savunmak mesela... bu kötülük müdür? kimse kabullenmek istmese de kötülüktür diye düşünüyorum ben. Masumun , Mazlumun hakkını savunmamak, kötülüğe göz yummak bizi kendi karanlığına çekmez mi? Böyle pişmanlıkları olan ama hiç arkadaşı olmayan Adalet' in kimseye dokunamadığı hikayesini tavsiye ediyorum.
Keyifli okumalar dilerim.
·
21 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.