Yaklaşık beş ay önce whatsupp hesabımı sildim. Beş aydır ne telefon eski telefon, ne ben eski ben:)
Son günlerde ise dönmem için çok ısrar eden bir güruh var. Açıkçası kararsızım benim için çok elzem değil. Zamanında hesabımın olma sebebiyse birtakım zorunluluklardı. Yada ben öyle nitelendiriyorum. Aslında herbirimiz farkında olmadan mecbur bırakılıyoruz. Bulunulan gruplar, edilen sohbetler, gelen notlar vs (bir kısmı yararlı da olsa, çoğu malayani) sizi oradan ayrılamamaya itiyor. Sizi oraya sabitliyorlar. Bu beş ay boyunca hiç varamadığım arkadaşlığın kardeşliğin tadına vardım. Çünkü sizin orada olmadığınızı bilmek tedirgin ediyor onları. Sesinizi duymak için sürekli arar oluyorlar.Ki ben inanırım mesaj adı altındaki hiçbir metin bir sesin verdiği güveni ve mutluluğu vermiyor. Değer kavramı anlam kazanıyor bu sayede. Birde bizi unutanlar var demek kalpte yer edinememişiz diyorum kendi kendime. Olsun canları sağ olsun kâfi.
Hesabı açarmıyım bilmiyorum lâkin artık bazı şeyleri çok daha iyi biliyorum.
Erişilebilirliğin bir dokunuş kadar yakın olduğu bu zamanda, ben yine de o kişiyi görmeyi, canlı sesine dokunabilmeyi tercih ederim. Yaşamak biraz da bu aslında.
Yaşamak...
O anı sanalda değil reelde yaşamak.